معنی طلبسه - جستجوی لغت در جدول جو

جمع واژۀ طالب. (منتهی الارب).
- طلبۀ علم، دانش پژوهان. جویندگان علم. و فارسی زبانان آن را به صورت مفرد بمعنی دانشجوی علوم قدیم بکار برند مانند عمله و تبعه

لغت نامه دهخدا

طلبه

(طَ لِ بَ)

ابن قیس بن عاصم. از مردان عرب. این شعر از یکی از فرزندان اوست:
و کنت اذا خاصمت خصماً کببته
علی الوجه حتی خاصمتنی الدراهم
فلما تنازعنا الخصومه غلبت
علی و قالوا قم فانک ظالم.
(عیون الاخبار ج 3 ص 123)

لغت نامه دهخدا

طلبه

(طَ لِ بَ)

خواسته. مطلوب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طلبه

(طُ بَ)

فرشتگان که اعمال عباد را نویسند و نگاه دارند، خلاف سفرۀ قریب که کرام الکاتبین اند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طلبه

(طِ لَ بَ)

جمع واژۀ طلب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طلمسه

(حُ)

روی ترش کردن. آژنگناک گردانیدن

لغت نامه دهخدا

طنبسه

(طَمْ بَ سَ)

گستردنی است و جامه و بوریا مانندی از شاخ خرما بر پهن یک گز، بعربی طنفسه خوانند. (آنندراج). طنفسه

لغت نامه دهخدا

طلاسه

(طَلْ لا سَ)

لتۀ پاک کردن لوح. (منتهی الارب). تخته پاک کن. کهنه. رکو که بدان لوح پاک کنند. کهنه که با آن نوشتۀ لوح را سترند. هرچه بدان چیزی پاک کنند. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

خلبسه

(تَ عَسْ سُ)

ربودن دل از کس و مفتون گردانیدن. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). یقال: خلبسه او خلبس قلبه

لغت نامه دهخدا

البسه

(اَ بِ سَ)

جمع واژۀ لباس. (اقرب الموارد) (دهار). رجوع به لباس شود

لغت نامه دهخدا

حلبسه

(تَصْ)

رفتن. (منتهی الارب) (آنندراج). حلبس الرجل، ذهب. (از اقرب الموارد)