معنی طرقچی - جستجوی لغت در جدول جو

طرقچی

لغت نامه دهخدا

(رِ)

طایفۀ مغول به زبان اهل خراسان. (فرهنگ شعوری ج 2 ص 166). منظور از زبان خراسان ظاهراً زبان سکنۀ صحرای ترکمان و اراضی ترکمان نشین باشد

لغت نامه دهخدا

طرقطی

(طَ قَ لَ)

دهی است از دهستان قلعه نو بخش کلات شهرستان مشهد در 65هزارگزی جنوب خاوری کبودگنبد. دره. محصول آنجا غلات و سیب زمینی. شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

قرقچی

(قُ رُ)

محصل منع. (آنندراج). قرق کننده. منعکننده. آنکه مأمور قرق کردن شکارگاه شاه است تا دیگری در آنجا صید نکند: قرقچی سلطان شریعت است. (رفیع واعظ، در صفت ماه رمضان، از آنندراج). رجوع به قرق شود

لغت نامه دهخدا

طرقی

دهی از دهستان فاروج بخش حومه شهرستان قوچان در 30هزارگزی شمال باختری قوچان و 5هزارگزی جنوب شوسۀ قوچان به شیروان. جلگه و معتدل با 56 تن سکنه. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

طرقی

(طَ)

منسوب به طرق که قریه ای است شهرک مانند و تا اصفهان بیست فرسنگ مسافت دارد. (الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

طرقی

(طَ)

ابوالعباس احمد بن ثابت بن محمد طرقی اصفهانی. متوفی بسال 520 هجری قمری حافظی ماهر و محدثی آگاه بوده است. رجوع به انساب سمعانی برگ 370 الف شود

لغت نامه دهخدا

طرقچی محله

(طُ قَ)

از محال لعل آباد توابع بارفروش است. (سفرنامۀ مازندران رابینو ص 118 بخش انگلیسی)