معنی طحرمه در لغت نامه دهخدا

ما علیه طحرمه، نیست بر وی چیزی. (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی طحرمه در لغت نامه دهخدا

پر کردن مشک را، زه کردن کمان را. (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی طحرمه - جستجوی لغت در جدول جو

طحرمه

لغت نامه دهخدا

طحرمه

لغت نامه دهخدا

طحره

(طَ حَ رَ)

پاره ای از ابر تنک، پشم، لباس. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحره

(طَ رَ)

پاره ای از ابر تنک، پشم، لباس. (منتهی الارب) (آنندراج). طحریه مثله فیهما. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحمه

(طَ مَ)

طحمهالوادی، بهترین جای از وادی و معظم آن، طحمهالسیل و طحمهاللیل کذلک ویثلّث فی الکل، گروه مردم، طحمهالفتنه، دوادوش مردمان در وقت فتنه، طحمه ابلیس، افساد اوست، گیاهی است، نوعی از گیاه شور. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طرمه

(طَ / طِ / طُ مَ)

گوی لب بالائین. (منتهی الارب). و گوی لب پائین را ترفه نامند و طرمتان تثنیۀ آن است ولی لفظ طرمه را بجای ترفه غلبه داده اند و گویند طرمه آبله ای است که در وسط لب بالا پدید آید. در بعض کتب اصول لغت چنین است و در اساس آمده است که: هو ملیح الطرمتین. و آن دو سپیدی است در وسط دو لب که سپیدی لب پائین را طرمه و ازآن لب بالا را ترفه گویند ولی طرمتین علم شده است. (از تاج العروس)

گوی لب بالائین. (منتهی الارب). و گوی لب پائین را تُرْفه نامند و طرمتان تثنیۀ آن است ولی لفظ طرمه را بجای تُرْفه غلبه داده اند و گویند طرمه آبله ای است که در وسط لب بالا پدید آید. در بعض کتب اصول لغت چنین است و در اساس آمده است که: هو ملیح الطرمتین. و آن دو سپیدی است در وسط دو لب که سپیدی لب پائین را طرمه و ازآن ِ لب بالا را تُرْفه گویند ولی طرمتین علم شده است. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

طرمه

(طَ مَ)

جگر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طرمه

(طُ مَ)

کورۀ آتش. (منتهی الارب). کانون. (تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

حرمه

(تَ شَمْ مُ)

گشن خواه شدن میش و بز و جز آن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حرمه

(حَ رَمْ مَ)

پشته های خرد که در آن هیچ نبات نروید

لغت نامه دهخدا

حرمه

(حَ مَ)

موضعی است نزدیک حمای ضریه نزدیک نسار. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

محرمه

(مُ حَرْ رَ مَ)

مؤنث محرّم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به محرّم شود، ماده شتری که ریاضت وی تمام نشده و به سواری درنیامده باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

محرمه

(مُ حَرْ رِ مَ)

مؤنث محرّم. رجوع به محرم شود

لغت نامه دهخدا

طحربه

(حِ)

پر کردن مشک را. یقال: طحرب القربه طحربه. (منتهی الارب) (آنندراج) ، مالیدن چیزی را تا نرم شود و گشاده گردد، نیک پر کردن، سیراب گردانیدن، جنبانیدن خنور و جز آن تا نیک پر شود، سخت دویدن، تیز دادن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طحربه

(طَ رَ بَ / طِ رِ بَ / طُ رَ بَ / طَرِ بَ)

لته پاره. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحربه

(طُ رُ بَ)

لته پاره. (منتهی الارب) (آنندراج). و قیل خاص بالجحد. یقال: ما علیه طحربه، ای شی ٔ من اللباس. (منتهی الارب). و منه حدیث القیامه: تدنو الشمس من رؤس الناس و لیس علی احد منهم یومئذ طحربه و ما فی السماء طحربه، ای شی ٔ من غیم. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طحرفه

(طِ رِ فَ)

آشامیدنی است تنک جز تبابه، شوربای تنک، مسکۀ تنک، ابر تنک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طحریه

(طِ یَ)

پاره ای از ابرتنک، لباس. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحلمه

(طِ لِ مَ)

ابر، ابر پاره: یقال ما فی السماء طحلمه، ای غیم او قطعه منه. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحمره

(حَ رَ)

برجستن، پر کردن مشک، به زه کردن کمان را. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

طحمره

(طِ مِ رَ)

پارۀ ابر، موی. (منتهی الارب) (آنندراج). ومنه: ما علی رأسه طحمره، ای شعره. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طارمه

(رَ مَ)

خانه از چوب. معرّب تارم. (منتهی الارب). خانه چوبین چون قبه. ج، طارمات. (دستوراللغۀ ادیب نطنزی). بیت من خشب. فارسی معرب، نقله الجوهری، و زاد الازهری: کالقبه. (تاج العروس). خانه از چوب چون گنبدی. (زمخشری) ، هر بناء گرد. (زمخشری) ، خرگاه. ج، طوارم. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا