معنی ضبنه در لغت نامه دهخدا

ضَبِنه. رجوع به ضبنه شود. (منتهی الارب)

معنی ضبنه در فرهنگ لغت هوشیار

یالان (اهل و عیال) خویشان مرد

معنی ضبنه - جستجوی لغت در جدول جو

ضبنه

لغت نامه دهخدا

ضبنه

فرهنگ لغت هوشیار

ابنه

دختر، بنت

فرهنگ فارسی عمید

زبنه

(زَ نَ)

بطنی است از علی. از دهامشه، که از قبیلۀ عمارات عنزهاند. زبنه خود بچند شعبه (فخد) تقسیم میشود: جمیشات، سبابیج، جعبان، صرمه، رکعان، جواسم، فویزه. مجلاد. خزام. عرایف. زینین العیون. و خدران. (از معجم قبائل العرب تألیف عمررضاکحاله)

لغت نامه دهخدا

طبنه

(طَ رَ)

شهری است بر کرانۀ افریقیه نزدیک سرزمین مغرب کنار نهر زاب، این شهر به دست موسی بن نصیر گشوده شد و بیست هزار تن اسیر از آنجا گرفت، پادشاه آن که ’کسیله’ نام داشت گریخت. باروی این شهر با آجر بسیار سخت بنا شده، کوشک و حومه ای دارد. بین قیروان تا سجلماسه شهری از آن بزرگتر نیست. عمر بن حفص هزار مرد المهدی بسال 454 هجری قمری بنای این شهر را نو ساخت. (معجم البلدان چ وستنفلدج 3 ص 515). و آن مسقط گروهی از مشاهیر علماء و ادباء بوده است. رجوع به قاموس الاعلام ترکی و طبن شود

لغت نامه دهخدا

ضمنه

(ضُ نَ)

بیماری. برجاماندگی از مرض. گویند: به ضمنه، ای زمانه، و کانت ضمنه فلان اربعه اشهر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضونه

(ضَنَ)

آهو مادۀ ریزه و خرد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضونه

(حُ)

بسیاربچه شدن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طبنه

(طِ نَ)

زیرکی. (منتهی الارب) (آنندراج) (مهذب الاسماء). ج، طبن

لغت نامه دهخدا

طبنه

(طُ نَ)

آواز طنبور، آواز رباب، بازیچه ای است. (منتهی الارب) (آنندراج). ج، طبن، طبن

لغت نامه دهخدا

ذبنه

(تَ فَیْ یُ)

خوشیدن لب از تشنگی. ذبله. هواسیدگی لب

لغت نامه دهخدا

ابنه

(اُ نَ)

دژک. (مهذب الاسماء). گره. عقده.

لغت نامه دهخدا

کبنه

(کُبُنْ نَ)

رجوع به کبن (ک ب ن ن ) شود

لغت نامه دهخدا

کبنه

(کُ نَ)

بازیی است مر عربان را. (منتهی الارب). بازیی است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کبنه

(کُ بُنْ نَ)

نان خشک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). نان. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عبنه

(عُ نَ)

طاقت شتر و ناقه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دبنه

(دُ نَ)

لقمۀ بزرگ. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

زبنه

(زُ بُنْ نَ)

موضعی است بساحل از کورۀ رصفه. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

تبنه

(تِ نَ)

یکی تبن. (منتهی الارب). واحد تبن. (ناظم الاطباء). یک برگ کاه. رجوع به تبن شود

لغت نامه دهخدا

حبنه

(حَ نَ)

رجوع به حبنه شود

لغت نامه دهخدا

ابنه

(اِ نَ)

دختر. بنت. ج، بنات

لغت نامه دهخدا

حبنه

(حِ نَ)

دمل و دمیدگی بدن که آماس کند و ریمناک گردد

لغت نامه دهخدا

ثبنه

(ثَ بِ نَ)

موضعی است

لغت نامه دهخدا

ثبنه

(ثُ نَ)

ثبن. ثبین. ثبان. دامن جامه و مانند آن که در آن خرما و جز آن کرده در بر گیرند، آنچه در کش گرفته شود. ج، ثبن

لغت نامه دهخدا

ببنه

(بَ نَ)

شهری نزدیک بامئین از نواحی بادغیس هرات که به دست سالم غلام شریک بن اعور و از جانب عبدالله بن عامر در سال 31 هجری قمری به عنف فتح شد. (از معجم البلدان). شهری است نزدیک بادغیس هرات که بون نیز خوانند. (از انساب سمعانی). به روایتی نام اصلی فارسی اش بون بوده است. (از قاموس الاعلام ترکی)

لغت نامه دهخدا

ضمنه

دراز آهنگی بیماری بر جای ماندگی بیماری

فرهنگ لغت هوشیار

ابنه

در تازی: گره چوب، آک (عیب)، میخچه دژک گره عقده گره در رسن گره در چوب دژک نی یعنی گره آن، سر حلقوم شتر، دشمنی عداوت کینه، عیب آهو تباهی و صمت، بیماری ضد طبع، یک نوع خارش و بیماری که در مقعد بروز میکند و شخص خواهش مینماید تا مردی را بروی خود کشد تا با او آن کند که با زنان کنند

فرهنگ لغت هوشیار