معنی ضأضاء - جستجوی لغت در جدول جو

ضأضاء

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

(یَءْ)

آواز یؤیؤ. (از اقرب الموارد) (آنندراج). یأیاءه. (منتهی الارب). رجوع به یأیاءه شود

لغت نامه دهخدا

(رَءْ)

مؤنث ارأس. که سر بزرگ داشته باشد. (از اقرب الموارد) ، گوسفند سیاه سر. (دهار). میش سفید و سیاه. (سروری) (آنندراج). سپید و سیاه سر و روی: نعجه رأساء، میش سپید و سیاه سر و روی. ج، رأسی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(لَءْ)

سختی. (منتهی الارب). و منه الحدیث: من کان له ثلاث بنات فصبر علی لأوائهن کن ّ له حجاباً من النار.

لغت نامه دهخدا

(لَءْ)

شادمانی تام. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(وَءْ وَءْ)

آواز شغال. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(وَءْ)

آواز و صیحۀ شغال و در اساس آمده که اختصاص به شغال ندارد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(یَءْ یَءْ)

اسم صوتی است که با آن مردم را به گرد آمدن دعوت کنند. (از اقرب الموارد). کلمه ای است که در اجتماع و گرد آمدن مردمان گویند. (ناظم الاطباء). کلمه ای است که جهت گرد آمدن گویند. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(نَءْ نَءْ)

نأناء. رجوع به نأناء شود

لغت نامه دهخدا

(رَءْ رَءْ)

رأراء. رأراءه. زن آراسته چشم. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). زنی که چشمانش را بیاراید. (از اقرب الموارد) ، مرد تیزنگرنده و برگرداننده سیاهی چشم را. (آنندراج) (ناظم الاطباء). برگردانندۀ چشم. (از اقرب الموارد). و رجوع به رأراء و رأراء شود

رأراء. رأراءه. زن آراسته چشم. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). زنی که چشمانش را بیاراید. (از اقرب الموارد) ، مرد تیزنگرنده و برگرداننده سیاهی چشم را. (آنندراج) (ناظم الاطباء). برگردانندۀ چشم. (از اقرب الموارد). و رجوع به رأراء و رأراء شود

لغت نامه دهخدا

(نَءْ)

نأناء، نأناء، نؤنؤ، مرد سست و ضعیف. (منتهی الارب). عاجز ضعیف. (معجم متن اللغه). عاجز جبان. (المنجد) (اقرب الموارد). عاجز درمانده. (منتهی الارب). درماندۀ جبان و ضعیف. (ناظم الاطباء) ، بسیار برگردانندۀ حدقۀ چشم. (منتهی الارب) (معجم متن اللغه) ، بددل. (منتهی الارب)

نَأنَاء، نأناء، نؤنؤ، مرد سست و ضعیف. (منتهی الارب). عاجز ضعیف. (معجم متن اللغه). عاجز جبان. (المنجد) (اقرب الموارد). عاجز درمانده. (منتهی الارب). درماندۀ جبان و ضعیف. (ناظم الاطباء) ، بسیار برگردانندۀ حدقۀ چشم. (منتهی الارب) (معجم متن اللغه) ، بددل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءْ هََ ءْ)

مرد نیک خندنده. (منتهی الارب). رجل هأهاء، مرد نیک خنده کننده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءْ هََ ءْ)

کلمه ای است که بدان شتر را زجر کنند. (منتهی الارب). صوتی است که شتر را بدان زجر کنند. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءْ)

مرد نیک خندنده. (منتهی الارب). رجل هأهاء، مرد نیک خنده کننده. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءْ)

کلمه ای است که بدان شتر را زجر کنند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(قُ)

خواندن شتر را به علف به لفظ هی ٔ هی ٔ، زجر کردن شتر به لفظ هأهاء و اسم آن ’هی ٔ’ باشد: هأهاء الراعی بالابل هئهاء و هأهاءً، خواند شتران را بعلف به لفظ هی ٔ هی ٔ و یا زجر کرد آنها را به لفظ هأهاء. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). هأهاء بالابل، خواند شتر را به علف و آب به لفظ هی ٔهی ٔ. (یا برای علف هی ٔهی ٔ و برای آب جی ٔجی ٔ). اسم آن هی ٔ و جی ٔ. (معجم متن اللغه) ، به قهقه خندیدن. هأهاء الرجل، خندید به صدای بلند، به قهقهه، فهو هأهاء و هأهاء یعنی خندنده، مؤنث آن هأهاءه. (معجم متن اللغه)

خواندن شتر را به علف به لفظ هی ٔ هی ٔ، زجر کردن شتر به لفظ هأهاء و اسم آن ’هی ٔ’ باشد: هأهاء الراعی بالابل هئهاء و هأهاءً، خواند شتران را بعلف به لفظ هی ٔ هی ٔ و یا زجر کرد آنها را به لفظ هأهاء. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). هأهاء بالابل، خواند شتر را به علف و آب به لفظ هی ٔهی ٔ. (یا برای علف هی ٔهی ٔ و برای آب جی ٔجی ٔ). اسم آن هی ٔ و جی ٔ. (معجم متن اللغه) ، به قهقه خندیدن. هأهاء الرجل، خندید به صدای بلند، به قهقهه، فهو هأهاء و هأهاء یعنی خندنده، مؤنث آن هأهاءه. (معجم متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

(رَءْ)

زن آراسته و زیب داده چشم. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رأراء. رأراءه. رأراءه. (از اقرب الموارد) ، آنکه ’ر’ را غین تلفظ کند، و متعربۀ بغداد چنین بوده اند. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

(غَءْ غَءْ)

آواز و خروش فرستوک کوهی یا زاغ سیاه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(ثَ ثَ عَ)

خروشیدن در جنگ. ناله و فریاد کردن در جنگ. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(دَءْ)

دریا. (منتهی الارب). یم. بحر

لغت نامه دهخدا

(اِ)

بأو. فخر کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(بَءْ)

سختی. بلا. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(بَءْ با)

دانشمند. (منتهی الارب). زیرک. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(ثَءْ)

زن گول و در صفت داه مستعمل شود. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(ثَءْ)

کنیزک و زن گول، ماانا ابن ثأداء، نیستم عاجز، پرستار

لغت نامه دهخدا

(ثَءْ)

کلمه ای است که بدان تکّه را به گشنی دارند. کلمه ای است که بدان تکه را برای جهیدن بر ماده خوانند

لغت نامه دهخدا

(دَ دَ)

دأداءه. دأداء. (لیله...) ، دأداه. سخت تاریک (شب). (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَءْ)

آواز زاغان عراق. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(دَ)

کنیزک. ج، دأث (د ء / د) . (منتهی الارب)، پرستار. (مهذب الاسماء).
- ابن دأثاء، احمق. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(طَءْ طَءْ)

جای پست که بپوشد درآینده را. (منتهی الارب) (آنندراج). زمین نشیب. (مهذب الاسماء). زمین پست. (صراح). زمین پست که هرکه در آن باشد ننماید و پوشیده ماند، شتر کوتاه بالا کوتاه گردن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(ضُ ءَ)

جمع واژۀ ضئیل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(ضُءْ)

رجوع به ضئضی ٔ شود. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(تَ فَءْ ءُ)

بازداشتن. نهی کردن. منع کردن، دست اندازان رفتن. ذأذاءهً، ذاءذاءً، تذاءذا

لغت نامه دهخدا

(فَءْ فَءْ)

سخن فاناک گوینده و اکثارکننده فا را. (منتهی الارب). مطرزی گوید: فأفاء کسی است که جزبه کوشش، توانایی بر بیرون آوردن کلمه از زبان خود ندارد و در آغاز به حرفی شبیه به فا ابتدا کند سپس بسختی حروف کلمه را بدرست ادا کند. (اقرب الموارد)

سخن فاناک گوینده و اِکثارکننده فا را. (منتهی الارب). مطرزی گوید: فأفاء کسی است که جزبه کوشش، توانایی بر بیرون آوردن کلمه از زبان خود ندارد و در آغاز به حرفی شبیه به فا ابتدا کند سپس بسختی حروف کلمه را بدرست ادا کند. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تصویری از ارضاء — تصویر ارضاء

((اِ))

خشنود کردن، راضی گردانیدن

فرهنگ فارسی معین