معنی صارخه در لغت نامه دهخدا

بلده ای است در روم و بسال 339 هجری قمری سیف الدوله به جنگ بدانجا رفت. متنبی گوید:، مخلی له المرج منصوباً بصارخه، له المنابر مشهوداً بها الجمع.، (معجم البلدان)

معنی صارخه - جستجوی لغت در جدول جو

صارخه

لغت نامه دهخدا

صارخه

فرهنگ لغت هوشیار

صاخه

(خَ)

آماسیدگی استخوان از گزیدگی یا کوفتگی که اثر آن باقی باشد، داهیه. بلا. (منتهی الارب). و رجوع به صاخ شود

لغت نامه دهخدا

صاخره

(خِ رَ)

آبجامۀ سفالین. (منتهی الارب). شاید معرب ساغر

لغت نامه دهخدا

صاخه

(صاخْ خَ)

آواز سخت که گوش را کر کند، قیامت، بلا و سختی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صاره

(رَ)

نصر گوید کوهی در دیار بنی اسد، و دیگران گفته اند کوهی است نزدیک فید، و زمخشری آرد که آن کوهی است در صمد میان تیماء و وادی القری. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

صاره

(رَ)

لوف الصغیر است به زبان اندلس که به پارسی آن رافیل گوش (پیل گوش) خوانند. (برهان قاطع) (مفردات ابن بیطار) (اختیارات بدیعی). و رجوع به صاروان شود، درختستان. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) ، نافۀ مشک. (منتهی الارب) ، صارهالجبل، اعلای کوه. (منتهی الارب) (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

ارخه

(اَ خَ)

ماده گاو دشتی. ماده گاو وحشی. ج، ارخ. (مهذب الاسماء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مارخه

(رِ خَ)

زنی بود معروف به شرم و حیا، پس دیده شد که نبش قبر می کرد. کسی گفت ’هذا حیاء مارخه’ سپس مثل شد. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

صارفه

(رِ فَ)

تأنیث صارف، داهیه. حادثه. رجوع به صارفات شود.
- قرینۀ صارفه، قرینه ای است که از انعقاد ظهور لفظ در معنی حقیقی آن ممانعت کرده و به معنی مجازی لفظ ظهور میدهد، یا ذهن شنونده را از معنی حقیقی لفظ صرف کرده و به معنی مجازی متوجه میکند. رجوع به قرینه شود

لغت نامه دهخدا

صاریه

(یَ)

چاهی که آب آن از دیرماندگی برگردیده رنگ و برگشته مزه باشد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صراخه

(صَرْ را خَ)

لوف الحیه است. (تحفۀ حکیم مؤمن). برای آن لوف را صراخه گویند که بزعم قدما در روز مهرگان آوازی کند که هر که شنود در آن سال بمیرد (بر طبق عقاید ایرانیان باستان). رجوع به لوف الحیه شود

لغت نامه دهخدا

مصارخه

(ضَ بَ)

به یکدیگر استغاثه کردن. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا