- شیوایی
فصاحت، بلاغت
معنی شیوایی - جستجوی لغت در جدول جو
- شیوایی (شی)
صفت و حالت و چگونگی شیوا. فصاحت. بلاغت. (یادداشت مؤلف). رجوع به شیوا شود
- شیوایی
بلاغت
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
ابوالفتح عبدالواحد بن حسین بن احمد بن عثمان بن شیطا مقری شیطایی بغدادی. مقری زبردست و ادیب و عالم و نیز راوی بود و از ابوالقاسم عیسی بن علی و جز او روایت شنیدو خطیب ابوبکر از او روایت دارد و گوید او ثقه است. مرگ وی به سال 450 هجری قمری بود. (از لباب الانساب)
(شَ / شِ نَ)
لغت نامه دهخدا
شنوائی. عمل شنیدن. (فرهنگ فارسی معین). شنوا بودن، یکی از حواس ظاهره و آن شنیدن اصوات است و آلت آن گوش است. سامعه. (فرهنگ فارسی معین)
بینندگی بصیرت، قوه باصره یکی از حواس ظاهر که مرکز آن چشم و وظیفه وی دیدن اشیا است باصره
حالت و کیفیت زیبا. توضیح: عبارت است از نظم و هماهنگی که همراه عظمت و پاکی در شیئی وجود دارد و عقل و تخیل و تمایلات عالی انسان را تحریک کند و لذت و انبساط پدید آورد و آن امری است نسبی. یا زیبایی اندام تناسب مجموعه اندام که برای حصول تمرینات خاصی وجود دارد و مسابقاتی هم برای بهترین فرد ازین لحاظ ترتیب دهند
سیری: گرگی بود که از پاره کردن و خوردن سیرابی نداشت. (صبحی افسانه های کهن 108: 2)
عمل شنیدن، یکی از حواس ظاهره و آن شنیدن اصوات است و آلت آن گوش است سامعه
سامعه
متضاد: گویایی، ناطق
متضاد: گویایی، ناطق
بیقراری، دلباختگی، دلدادگی، دلشدگی، شوریدگی، شیفتگی، عاشقی، جنون، دیوانگی
جدایی، متارکه طلاق