Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

نشان و رنگ اسب و جز آن که مخالف سایر اندام باشد. ج، شیات. منه قوله تعالی: لا شیه فیها، ای لیس فیها لون یخالف سائر لونها، و یقال: ثور اَشْیَه، یعنی گاو چپار، کما یقال: فرس ابلق و تیس اذراء. (منتهی الارب). هر رنگی که مخالف با قسمت اعظم بدن اسب ویا حیوان دیگری باشد. و یا آنکه به معنی سفید است که در چارپایان باشد. ج، شیات. و نسبت به آن شَوی ّ. (از اقرب الموارد). نشان. (مهذب الاسماء) (ترجمان القرآن جرجانی)، گوسپندان. (منتهی الارب)

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

علامت. نشان. زیور (در اسب). رنگ مخالف بدن. خال. (یادداشت مؤلف). رجوع به شیه شود، شیهه و بانگ اسب:، چنان با شیه حمله کرد ادهمش، که در حمله خون شد خوی از ادرمش.، اسدی

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

وشی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). نگار کردن جامه. (تاج المصادر بیهقی). رجوع به وشی شود، بسیار شدن. (تاج المصادر بیهقی)

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

عیب کردن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، چشم زدن به کسی. (اقرب الموارد)

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

دهی است از بخش رودسر شهرستان لاهیجان. سکنۀ آن 130 تن. آب آن از چشمه سار. شغل اهالی زراعت و نوازندگی. اکثر مردان به نواختن موسیقی محلی آشنا هستند و در عروسیهای آبادیهای مجاور شرکت می کنند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ شاه. (منتهی الارب). رجوع به شاه شود

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ شاه. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به شاه شود

Q: معنی شیه در لغت نامه دهخدا

بانگ و آواز. (منتهی الارب)، شیهه و بانگ اسب. شنه. (ناظم الاطباء)

Q: معنی شیه در فرهنگ گویش مازندرانی

آغوز، ماده ای که از شکمبه ی بره گیرند و به عنوان مایه ی پنیر.، گوسفند سفید رنگ، گوسفند کرم مایل به زرد، شبنم، شیهه ی

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

لغت نامه دهخدا

شیه

فرهنگ گویش مازندرانی

آیه

(دخترانه)

نشانه، هر یک از پاره های مشخص سوره های قرآن و دیگر کتابهای آسمانی

فرهنگ نامهای ایرانی

اشیه

(زَ)

عیبگوی تر. (منتهی الارب) (آنندراج). و ذیل شیوه آرد: یقال: هو شیوه من اشیه الناس. ولی در المنجد ذیل شیوه از مصدر شیه بمعنی چشم زخم رساندن، آمده است: هو شیوه من اشیه الناس، ای من اکثرهم اصابه بالعین. و بنابراین اشیه بمعنی چشم زخم رساننده تر است

عیبگوی تر. (منتهی الارب) (آنندراج). و ذیل شَیوه آرد: یقال: هو شیوه من اشیه الناس. ولی در المنجد ذیل شَیوه از مصدر شَیْه بمعنی چشم زخم رساندن، آمده است: هو شیوه من اشیه الناس، ای من اکثرهم اصابه بالعین. و بنابراین اشیه بمعنی چشم زخم رساننده تر است

لغت نامه دهخدا

خشیه

(تَ)

مصدر دیگری برای ’خشاه’، ’خشی’ و ’خشیان’. (منتهی الارب). ترسیدن. (ترجمان علامه جرجانی). رجوع به ’خشاه و خشی’ شود: و ان ّ منها لما یهبط من خشیه اﷲ و ما اﷲ بغافل عمّا تعملون. (قرآن 74/2). و هم من خشیه ربهم مشفقون. (قرآن 28/21). یخشون الناس کخشیهاﷲ او اشد خشیه. (قرآن 76/4).
اگر نه فضل تو فریاد من رسد بیم است
که قتل من کند او وقت خشیهالاملاق.
خاقانی.
، در نزد صوفیان خشیه، تألم القلب بسبب توقع مکروه فی المستقبل بکون تاره بکثره الجنایهمن العبد تاره بمعرفه جلال اﷲ و هیبته و خشیهالانبیاء من هذا القبیل. (تعریفات علامه جرجانی) :
خر کجا ناموس و تقوی از کجا
خر چه داند خشیه و خوف و رجا.
مولوی.
، غلبه کردن در ترسیدن و بیشتر ترسیدن. یقال: خاشانی مخاشاه فخشیته، نبرد کرد من را در ترسیدن پس من بیشتر ترسیدم. (منتهی الارب) ، دکان می فروش اگر چه از نی نبود، می نیکو. (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس)

مصدر دیگری برای ’خشاه’، ’خشی’ و ’خشیان’. (منتهی الارب). ترسیدن. (ترجمان علامه جرجانی). رجوع به ’خشاه و خشی’ شود: و اِن َّ منها لما یهبط من خشیه اﷲ و ما اﷲ بغافل عَمّا تعملون. (قرآن 74/2). و هم من خشیه ربهم مشفقون. (قرآن 28/21). یخشون الناس کخشیهاﷲ او اشد خشیه. (قرآن 76/4).
اگر نه فضل تو فریاد من رسد بیم است
که قتل من کند او وقت خشیهالاملاق.
خاقانی.
، در نزد صوفیان خشیه، تألم القلب بسبب توقع مکروه فی المستقبل بکون تاره بکثره الجنایهمن العبد تاره بمعرفه جلال اﷲ و هیبته و خشیهالانبیاء من هذا القبیل. (تعریفات علامه جرجانی) :
خر کجا ناموس و تقوی از کجا
خر چه داند خشیه و خوف و رجا.
مولوی.
، غلبه کردن در ترسیدن و بیشتر ترسیدن. یقال: خاشانی مخاشاه فخشیته، نبرد کرد من را در ترسیدن پس من بیشتر ترسیدم. (منتهی الارب) ، دکان می فروش اگر چه از نی نبود، می نیکو. (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

حشیه

(حَ شی یَ)

بسترآکنده. توشک و نهالی آکنده بچیزی چون پنبه و پشم و جز آن. نهالی. (مهذب الاسماء) ج، حشایا، بالشچۀ زنان که بر پستان یا سرین بندند تا کلان نماید
رجوع به حشیه شود

لغت نامه دهخدا

حشیه

(حَ شی یَ)

نعت مؤنث از حشی. تاسه برافتاده. حشیاء

لغت نامه دهخدا

اشیه

(اَشْ یَهْ)

آنچه در آن رنگهایی مخالف رنگ دیگر اعضا پدید آید. گویند: ’ثورٌ اشیه’ چنانکه گویند: ’فرس ٌ ابلق’. و نسبت بدان وشوی ّ است. (از المنجد). و در منتهی الارب ذیل شیه آمده است: رنگ اسب و جز آن که مخالف سایر اندام باشد... و یقال: ثور اشیه، یعنی گاو چپار، کما یقال: فرس ابلق و تیس اذراء

آنچه در آن رنگهایی مخالف رنگ دیگر اعضا پدید آید. گویند: ’ثورٌ اشیه’ چنانکه گویند: ’فَرَس ٌ ابلق’. و نسبت بدان وَشَوی ّ است. (از المنجد). و در منتهی الارب ذیل شیه آمده است: رنگ اسب و جز آن که مخالف سایر اندام باشد... و یقال: ثور اشیه، یعنی گاو چپار، کما یقال: فرس ابلق و تیس اذراء

لغت نامه دهخدا

شثه

مونث شث و کبت (زنبورعسل)، گوزدشتی

معنی شیه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما