معنی شکاعیات - جستجوی لغت در جدول جو

شکاعیات

لغت نامه دهخدا

علوم و اموری که مربوط به شرع و احکام آن باشد

رباعی، آنچه از چهار جزء تشکیل شده باشد، چهارتایی، در علوم ادبی شعری متشکل از چهار مصراع که مصراع اول و دوم و چهارم آن هم قافیه و بر وزن «لا حول و لا قوه الا بالله» باشد و ممکن است مصراع سوم آن نیز با دیگر مصراع ها هم قافیه باشد

فرهنگ فارسی عمید

شکاعیان

(شُ عَ)

تثنیۀ شکاعی ̍. دو بوتۀ چرخله. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به شکاعی شود

لغت نامه دهخدا

شکایات

(شِ)

جمع واژۀ ’شکایت. (یادداشت مؤلف). رجوع به شکایت شود

لغت نامه دهخدا

شکانیان

(شَ)

قومی شبانکاره ای کوه نشینند مردمانی بشاشند مفسد و راهزن و مقام در قهستان گرمسیر دارند و اکنون ضعیف حالند و اتابک ایشان را عاجز گردانیده است و سران ایشان هلاک کرده و برداشته. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 167)

لغت نامه دهخدا

رباعیات

(رُ عی یا)

شعرهای دوبیتی. (ناظم الاطباء). جمع واژۀ رباعی. رجوع به رباعی شود

لغت نامه دهخدا

رباعیات

(رَ)

جمع واژۀ رباعیه، بمعنی چهار دندان که میان دندان ثنایا و انیاب باشد. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از منتخب اللغات) (از غیاث اللغات). چهار دندان که از پس ثنایا بود. (مهذب الاسماء) ، جمع واژۀ رباعیه، بمعنی حیوانی که دندانهای رباعی را افکنده باشد. (از متن اللغه) ، جمع واژۀ رباع. (منتهی الارب). رجوع به مفردهای کلمه شود

جَمعِ واژۀ رَباعیه، بمعنی چهار دندان که میان دندان ثنایا و انیاب باشد. (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از منتخب اللغات) (از غیاث اللغات). چهار دندان که از پس ثنایا بود. (مهذب الاسماء) ، جَمعِ واژۀ رَباعیه، بمعنی حیوانی که دندانهای رباعی را افکنده باشد. (از متن اللغه) ، جَمعِ واژۀ رَباع. (منتهی الارب). رجوع به مفردهای کلمه شود

لغت نامه دهخدا

شاعرات

مربوط به شاعران به شیوه گویندگان: جنبه شاعرانه، همچون شاعران به سبک شاعران: شاعرانه سخن می گوید

فرهنگ لغت هوشیار