معنی شوهاء در لغت نامه دهخدا

تأنیث اَشْوَه. زن زشت ترشروی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زن زشتروی. (مهذب الاسماء)، زن نیکوروی (از اضداد)، زن شوم نامبارک. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)، اسب دراز نیکومنظر یا گشاده دهان گشاده منخرین و این صفت نیکوست در آن. (منتهی الارب). اسب فراخ دهن. (مهذب الاسماء). یا اسب تنگ دهان (از اضداد). (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

معنی شوهاء در فرهنگ لغت هوشیار

ترشروی زن، خوشروی زن از واژگان دو پهلو، سبز گام مرخشه: زن، گشاده دهن اسب، تنگدهن: اسپ از واژگان دو پهلو

معنی شوهاء - جستجوی لغت در جدول جو

شوهاء

لغت نامه دهخدا

شوهاء

فرهنگ لغت هوشیار

شوها

ویژگی زن اخمو، بداخم، ترش رو، زشت رو، نیکورو، زیبا، شوم، نامبارک. در معنای ۲ و ۳ از اضداد است

فرهنگ فارسی عمید

شواء

(تَ هََ تْ تُ)

بریان کردن. برشته کردن. سرخ کردن. بو دادن. (یادداشت مؤلف). اما در منتهی الارب این مصدر شی ّ آمده است

لغت نامه دهخدا

شواء

(شَوْ وا)

ابوالمحاسن یوسف بن اسماعیل کوفی حلبی. متوفی 635 هجری قمری او را دیوان بزرگ است در چهار جلد. (یادداشت مؤلف). رجوع به یوسف شود

لغت نامه دهخدا

شواء

(شَوْ وا)

بریان گر. بریان فروش. ج، شواؤون. (از مهذب الاسماء). کبابی. بریانگر. (یادداشت مؤلف). آنکه گوشت را بریان کند و وزن فعّال نسبت است مانند خباز و بقال. (از اقرب الموارد). بریانی سازنده و کباب کننده گوشت. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شواء

(شِ / شُ)

بریانی. (منتهی الارب) (دهار) (زمخشری) (بحر الجواهر). بریانی و القطعه منه شواءه. (مهذب الاسماء). گوشت و جز آن که در معرض حرارت آتش قرار دهند تا پخته و قابل خوردن شده باشد و قطعه ای از آن شواءه است. (از اقرب الموارد). گوشت که در تنور آویزند تا برشته شود. (یادداشت مؤلف). شوی ̍ اللحم شیّاً، أی جعله شواءً، فهو شاو و اللحم مشوی ّ. (از اقرب الموارد)

بریانی. (منتهی الارب) (دهار) (زمخشری) (بحر الجواهر). بریانی و القطعه منه شواءه. (مهذب الاسماء). گوشت و جز آن که در معرض حرارت آتش قرار دهند تا پخته و قابل خوردن شده باشد و قطعه ای از آن شواءه است. (از اقرب الموارد). گوشت که در تنور آویزند تا برشته شود. (یادداشت مؤلف). شَوی ̍ اللحم َ شَیّاً، أی جعله شِواءً، فهو شاو و اللحم مَشْوی ّ. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هوهاء

(هََ)

مرد ضعیف بددل. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

شفهاء

(شَ)

مؤنث اشفی ̍. زنی که لبهایش فراهم نیاید. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شوهان

یکی از طوایف پشت کوه از ایلات کرد ایران، ییلاق ایل مزبور در تهته و خوشول و قشلاق اش در بلوطسان است، (یادداشت مؤلف)، ایل کرد از طوایف پشتکوه، (جغرافیای سیاسی کیهان ص 70)

لغت نامه دهخدا

شوراء

(شُ وَ)

جمع واژۀ شیّر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به شیّر شود

لغت نامه دهخدا

شوصاء

(شَ)

شوصاءالعین، آنکه به گوشۀ چشم نگرد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شوعاء

(شَ)

مؤنث اشوع. ج، شوع. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به اشوع شود

لغت نامه دهخدا

شوکاء

(شَ)

چادر درشت بافته. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).
- حلّه شوکاء، ردائی است که در او درشتی و تازگی هست. (شرح قاموس). جامۀ درشت از نوی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شولاء

(شَ)

نام جایگاهی است. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

شوشاء

(شَ)

شتر مادۀ سبک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فوهاء

(فَ)

چاه گشاده دهانه. (منتهی الارب) ، مؤنث افوه است: محاله فوهاء، چرخ درازدندانه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، طعنه فوهاء، گشاده. (اقرب الموارد)