معنی شنظوه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

(خُظُ وَ)

رأس. قله. منه: خنظوه الجبل، سر کوه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

(شُ)

شاخ هر چیزی. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

(شُ رَ)

سنگ بزرگ که از کرانۀ کوه شکافته برافتد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

(شَ)

سر کوه و نواحی آن. ج، شناظی. (یادداشت مؤلف). سر کوه. (ناظم الاطباء). رجوع به شناظ و شناظیر و شنظوه شود

(شَ نُوْوَ)

ازد شنوه، لغتی است در ازد شنوءه که قبیله ای است. شنوی ّ منسوب است به وی. (منتهی الارب)