معنی شنخوب در لغت نامه دهخدا

شنخوبه. سر کوه بلند. ج، شناخیب. (منتهی الارب). شنخوبه. شنخاب. بالای کوه. (از اقرب الموارد). سر کوه بلند. (مهذب الاسماء)، سر دوش، مهرۀ پشت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). رجوع به شنخاب شود

معنی شنخوب در فرهنگ لغت هوشیار

تیره پشت مهره پشت، سر دوش

معنی شنخوب - جستجوی لغت در جدول جو

شنخوب

لغت نامه دهخدا

شنخوب

فرهنگ لغت هوشیار

شنخوبه

(شُ بَ)

شنخوب. سر کوه. ج، شناخیب. (از منتهی الارب). رجوع به شنخوب شود

لغت نامه دهخدا

شنخاب

(شِ)

بالای کوه. ج، شناخیب. (از اقرب الموارد). سر کوه بلند. (ناظم الاطباء) ، سر دوش، مهرۀ پشت. (ناظم الاطباء). ج، شناخیب. رجوع به شنخوب شود

لغت نامه دهخدا

شرخوب

(شُ)

استخوان پشت. (منتهی الارب). ج، شراخیب. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

منخوب

(مَ)

بددل. (منتهی الارب) (آنندراج). بددل و ترسو. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، لاغر گوشت رفته. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). گوشت رفتۀ لاغر. ج، منخوبون و در شعر به مناخب جمع بسته شود. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ینخوب

(یَ)

بددل. (از منتهی الارب) (از آنندراج). بددل و ترسو. (ناظم الاطباء). جبان. (اقرب الموارد) ، دراز. (از المنجد). طویل. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شنخب

(شَ خَ)

دراز. (منتهی الارب). طویل. (از اقرب الموارد). ج، شناخب. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا