- شمخ (شُمْ مَ)
جمع واژۀ شامخ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به شامخ شود
معنی شمخ - جستجوی لغت در جدول جو
- شمخ (تَ وَهَْ هَُ)
بلند شدن کوه. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). بلند شدن. (المصادر زوزنی) (تاج المصادربیهقی) (دهار). سمق (که سین به شین و قاف به خاء تبدیل شده است). (از نشوءاللغه ص 20). رجوع به سمق شود، بینی خود را بالا کشیدن از راه تکبر و غرور. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (آنندراج)
- شمخ (شَ مَ)
نیه شمخ، نیت دور و بلند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
- شمخ
بلند شدن، منی کردن راه دور، زمین دور
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(شُمْمَ زَ)
لغت نامه دهخدا
تکبر. بزرگ منشی. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به شمخره شود
(شُ مَ زَ)
لغت نامه دهخدا
تکبر. بزرگ منشی. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به شمخر، شمخره، شمخز و شمخزه شود، کلانسالی، بسیاری و تمامی روزگار. (ناظم الاطباء)
(شَ)
لغت نامه دهخدا
قسمی تفنگ زمخت و سنگین ابتدایی قدیمی نظیر خاندار. (یادداشت مؤلف). حربۀ آتشی سرپر که سربازان قدیم به کار می بردند. (فرهنگ فارسی معین)
اسم ملح هندی است. (از تذکرۀ داود ضریر انطاکی ص 223) (از تحفۀ حکیم مؤمن)
(شَ مَ تَ)
لغت نامه دهخدا
ناکس. بداختر. معرب شوم اختر. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). منحوس. معرب شوم اختر یعنی منحوس طالع. (از الالفاظ الفارسیه المعربه ادی شیر) ، لئیم. (از اقرب الموارد) (الالفاظ الفارسیه المعربه)
(بَ مَ)
لغت نامه دهخدا
یک نوعی از دعا و مناجات. (ناظم الاطباء). نام دعایی است بزبان سریانی و انجیل و تورات و عام این است که بشمخ بفتح یکم بمعنی بزرگوار و بشمخ بکسر اول بتنوین مکسورۀ حرف چهارم بمعنی ای پروردگار. (آنندراج) (مؤید الفضلاء) ، کلنگ. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج) ، اسکنۀ نجاری. (از برهان) (آنندراج) (فرهنگ نظام) ، تیشۀ بنایی، تیشۀ نجاری. (از برهان) (انجمن آرا) (آنندراج). آلتی که نجار چوب بدان بسنبد، و به هندی نهامی نامند. (شرفنامۀ منیری). و رجوع به پشنگ شود
(شُمْ مَ)
لغت نامه دهخدا
مرد متکبر. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از یادداشت مؤلف) (ناظم الاطباء). ادی شیر می نویسد: گمان میکنم این کلمه هم مأخوذ از شمختر باشد. (الفاظ الفارسیه از ص 102) (از یادداشت مؤلف)
(شِ / شُمْ مَ)
لغت نامه دهخدا
بلندنظر، فربه و ستبر از مردم و از شتر. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
(شَ مَ)
لغت نامه دهخدا
عبدالله بن مسعود بن غافل بن حبیب بن شمخ. از بزرگان صحابه و فقیهان و منسوب به شمخ بن فاربن مخزوم... بود. (از لباب الانساب). اصطلاح صحابه، جمع «صحابی»، به گروهی از مسلمانان صدر اسلام گفته می شود که با پیامبر اسلام (ص) همراه بودند، ایمان آوردند و در اسلام باقی ماندند. این افراد تأثیر عمیقی در شکل گیری جامعه اسلامی، نگارش قرآن، و گسترش اصول عقاید اسلامی داشتند. از نظر تاریخی و مذهبی، صحابه منبعی معتبر برای شناخت دین و آموزه های پیامبر اکرم محسوب می شوند.
آنچه از تنه درخت روئیده و بلند گردد، و جسمی شبیه استخوان سر برخی حیوانات مانند گاو و گوسفند و بز و امثال آن میروید
در عبارت کشاورزی عبارت است از برگرداندن زمین و حاضر کردن آن بوسیله ادوات مختلف برای زراعت
بریدن با شمشیر تخمه (نسل)، تم (نطفه)، چوز (فرج زن)، پا جوش که از درخت جدا شده و جای دگر کاشته شود
