- شعرالارض(شَ رُلْ اَ)
جعده. ادیانطن. پرسیاوشان. شعرالجبار. لحیهالحمار. شعرالجن. وصیف. ساق اسود. کزبرهالبثر. شعرالخنازیر. جعدهالقنا. ساق الوصیف. شعرالغول. (یادداشت مؤلف). سانقه. شعرالغول. (از ذخیرۀ خوارزمشاهی). نباتیست که بابیخ از زمین برخاسته شود و رنگ او سرخ بود که به سیاهی زند. (از تذکرۀ صیدنۀ ابوریحان بیرونی درباره شعرالغول). گیاهی است بی ساق و ثمر و منحصر در اوراق خشن شبیه به سرخس و مایل به سیاهی و بیخش سیاه و پرریشه، و آن غیر از پرسیاوشان است و در تنقیۀ سینه قوی تر از آن است. (از تحفۀ حکیم مؤمن در مادۀ شعرالغول). و رجوع به پرسیاوشان و مترادفات دیگر شود
