معنی شطی در لغت نامه دهخدا

منسوب به شط. (یادداشت مؤلف). رجوع به شط شود

معنی شطی در لغت نامه دهخدا

ابواسحاق ابراهیم بن عبدالله بن ابراهم بصری شطی. ساکن گرگان بود و از ابوالحسن علی بن حمید بزاز و جزوی روایت داشت. وی به سال 291 هجری قمری درگذشت. (از لباب الانساب)، ابوسعید محمد بن احمد بن عباس شطی رقی. از اهل رقه و منسوب است به شط فرات. وی از حفص بن عمر روایت کرد و ابوبکر بن مقری از او روایت دارد. (از لباب الانساب)، ابوالطیب مظفر بن سهل بن علی شطی واسطی. در مکه از احمد بن علی مؤدب روایت کرد و ابوالحسین محمد بن احمد بن محمد جمیع از او روایت دارد. (از لباب الانساب)، جمیل افندی. امام حنبلی در دمشق. وی پسر محمد شطی بود. او راست: مختصر طبقات الحنابله چ دمشق 1339 هجری قمری (از معجم المطبوعات مصر)

معنی شطی در لغت نامه دهخدا

آماسیدن مرده و بلند شدن هر دو دست و پای وی. (ناظم الاطباء). دروا گردیدن هر دو دست و پای مرده. (منتهی الارب). رجوع به شَطی ̍ شود

معنی شطی در لغت نامه دهخدا

یک کرد از کردهای زمین. ج، شَطیان. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

معنی شطی - جستجوی لغت در جدول جو

شطی

لغت نامه دهخدا

شطی

لغت نامه دهخدا

شطی

لغت نامه دهخدا

شطی

لغت نامه دهخدا

شطیط

(شَ)

شعبه اصلی رود کارون را گویند. چهاردانگه. چون کارون برابر شهر شوشتر رسد به دو شعبه شود، قسمت اعظم آن به جانب مغرب پیچد و از شادروان شاپور گذرد وسپس روی به سوی جنوب کند این شعبه را شطیط یا چهاردانگه گویند. قسمت دیگر مستقیم به جنوب سرازیر شود و آن را گرگر یا دودانگه گویند و این دو شعبه در بند فیر باز به هم پیوندند و زمین وسط دو شعبه، شبه جزیره یا جلگۀ میناب نامیده می شود. (از یادداشت مؤلف)
دهی از دهستان خسروآباد بخش قصبۀ معمرۀ شهرستان آبادان. واقع در کنار شطالعرب. جمعیت آن 300 تن و آب آن از شطالعرب است. محصول آنجا یونجه و خرما و شغل اهالی زراعت و کارگری شرکت نفت و حصیربافی است. راه آن ماشین رو و ساکنان آل ابومصرف هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

شطی دمشقی

(شَطْ طی)

شیخ عبدالسلام بن عبدالرحمان... شطی حنبلی دمشقی (متولد 1256- متوفای 1295 هجری قمری ناگهانی در دمشق). به تحصیل علوم دینی و فقهی پرداخت و به طریقۀ قادری گروید. شطی در دوستداری شعر و ادب و سرودن اشعار بلند مشهور بود و دیوانی دارد که به سال 1324 هجری قمری در دمشق به همت نواده اش محمد جمیل شطی چاپ شد. (از معجم المطبوعات مصر)

لغت نامه دهخدا

شطیاءه

(تَ)

سست شدن در رای خود و تباه عقل گردیدن. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شطیان

(شِطْ)

جمع واژۀ شطّی. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به شطی شود

لغت نامه دهخدا

شطیبه

(شُ طَ بَ)

روناس. ششتره. (از یادداشت مؤلف). رجوع به ششتره شود

لغت نامه دهخدا

شطیط

(تَ)

جورکردن بر کسی در حکم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شطی حنبلی

(شَطْ طی)

محمد جمیل افندی حنبلی دمشقی، متوفای سال 1307 هجری قمری او راست: 1- توفیق المواد النظامیه لاحکام الشریعه المحمدیه. 2- رساله ای در مسائل امام داود ظاهری. 3- الفتح المبین فی تلخیص کلام الفرضین (فرائض المذاهب الاربعه). 4- المنظومات الجمیله الشطیه، از اشعار وی، چ دمشق - سال 1324 هجری قمری (از معجم المطبوعات مصر)

لغت نامه دهخدا

شطیم

(شَ)

درختی است که آن را السیال یا سیال گویند و در اطراف دریای قلزم و اردن و دشت سینا بسیار روید. چوبش بسیار سخت و سنگین و پردوام، رنگش گندم گون مایل به قرمزی می باشد. شاخهایش خاردار و برگهایش شبیه به پر، و شکوفه هایش کوچک و مثل شکوفۀ عنبر در بالا جمع می شود. (از قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

شطیم

(شَ)

آخرین منزل بنی اسرائیل در دشت قبل از آنکه به اراضی کنعان داخل شوند. (از قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

شطر

نصف هر شیئی، جز، پاره

معنی شطی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما