- شرر
شرار، آنچه از آتش به هوا می پرد، جرقه
معنی شرر - جستجوی لغت در جدول جو
- شرر (شَ رَرْ)
پارۀ آتش که بجهد. شرره یکی. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب). لخشۀ آتش، یعنی سرشک آتش. (مجمل اللغه). آتشپاره. (آنندراج). یک پارۀ آتش. (غیاث اللغات). سرشک آتش. (دهار). خدره. (ترجمان علامۀ جرجانی). جرقه. شرارۀ آتش. خدرک: انها ترمی بشرر کالقصر، به درستی که آن (آتش) میاندازد و شراره چون کوشک. (قرآن 32/77).
وآن قطرۀ باران ز بر لالۀ احمر
همچون شرر مرده فراز علم نار.
منوچهری.
وآن شرر گویی طاووس بگرد دم خویش
لؤلؤ خرد فتالیده بمنقار بود.
منوچهری.
در شرر خشم او بسوزد یاقوت
گرش نسوزد شرار نارموقد.
منوچهری.
پردود آتشش را جز مکر و شر شرر نیست
شاهی است کش مر اورا نه خیل و نه حشر نیست.
ناصرخسرو.
شرری بود و در هوا افسرد
در تو زاد آن زمان که در من مرد.
سنایی.
زودخیز است و خوش گریز حشر
زودزای است و زودمیر شرر.
سنایی.
چو آتش میخورد خود را حسود و دیر برناید
که روز بخت او کوتاهی عمر شرر گیرد.
سیدحسن غزنوی.
شررش در کواکب افکندی
دودش اندر سما فرستادی.
خاقانی.
آتش تیغ او گه پیکار
شرر قصر پیکر اندازد.
خاقانی.
اینت نادان که آتش افروزد
خویشتن در شرر دراندازد.
خاقانی.
امروز صد چراغ ثنا برفروختم
از یک شرر که یافتم از اخگر سخاش.
خاقانی.
مستحق است که... از شعلۀ صولت انصار حق شرری در نهاد او زنند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 354). شرر شرک که از آتشخانه های آن نواحی زبانه میزد به زخم تیغ آبدار می نشاند. (ترجمه تاریخ یمینی). اصحاب خلف احمد به ممانعت برخاستند و شرر شر مشتعل شد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 205).
یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد
طای طریقت بتافت عقل نگونسار شد.
عطار.
گر آتش سیاست تو شعله ای زند
گردون از آن دخان شود اختر شرر شود.
مولوی.
هست سرمایۀاحراق جهانی شرری.
ابن یمین.
سخن ازچشمۀ جان گیرد آب
آذرخشان ز شرر گیرد تاب.
جامی.
شب پردۀ یک جهان تواند بودن
اما نتواند شرری پنهان کرد.
واعظ قزوینی.
عشق از خرمن ما دود به افلاک رساند
آنقدر وقت که از جا شرری برخیزد.
صائب.
هوا را میدرید و گام میزد
شرر در خرمن آرام میزد.
حکیم زلالی.
- شرر در پیرهن، کنایه از مضطرب و بیقرار. (بهار عجم) :
فلک با داغ مهر و درد جانکاه
شرر در پیرهن از اختر شاه.
صائب
وآن قطرۀ باران ز بر لالۀ احمر
همچون شرر مرده فراز علم نار.
منوچهری.
وآن شرر گویی طاووس بگرد دم خویش
لؤلؤ خرد فتالیده بمنقار بود.
منوچهری.
در شرر خشم او بسوزد یاقوت
گرش نسوزد شرار نارموقد.
منوچهری.
پردود آتشش را جز مکر و شر شرر نیست
شاهی است کش مر اورا نه خیل و نه حشر نیست.
ناصرخسرو.
شرری بود و در هوا افسرد
در تو زاد آن زمان که در من مرد.
سنایی.
زودخیز است و خوش گریز حشر
زودزای است و زودمیر شرر.
سنایی.
چو آتش میخورد خود را حسود و دیر برناید
که روز بخت او کوتاهی عمر شرر گیرد.
سیدحسن غزنوی.
شررش در کواکب افکندی
دودش اندر سما فرستادی.
خاقانی.
آتش تیغ او گه پیکار
شرر قصر پیکر اندازد.
خاقانی.
اینت نادان که آتش افروزد
خویشتن در شرر دراندازد.
خاقانی.
امروز صد چراغ ثنا برفروختم
از یک شرر که یافتم از اخگر سخاش.
خاقانی.
مستحق است که... از شعلۀ صولت انصار حق شرری در نهاد او زنند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 354). شرر شرک که از آتشخانه های آن نواحی زبانه میزد به زخم تیغ آبدار می نشاند. (ترجمه تاریخ یمینی). اصحاب خلف احمد به ممانعت برخاستند و شرر شر مشتعل شد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 205).
یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد
طای طریقت بتافت عقل نگونسار شد.
عطار.
گر آتش سیاست تو شعله ای زند
گردون از آن دخان شود اختر شرر شود.
مولوی.
هست سرمایۀاحراق جهانی شرری.
ابن یمین.
سخن ازچشمۀ جان گیرد آب
آذرخشان ز شرر گیرد تاب.
جامی.
شب پردۀ یک جهان تواند بودن
اما نتواند شرری پنهان کرد.
واعظ قزوینی.
عشق از خرمن ما دود به افلاک رساند
آنقدر وقت که از جا شرری برخیزد.
صائب.
هوا را میدرید و گام میزد
شرر در خرمن آرام میزد.
حکیم زلالی.
- شرر در پیرهن، کنایه از مضطرب و بیقرار. (بهار عجم) :
فلک با داغ مهر و درد جانکاه
شرر در پیرهن از اختر شاه.
صائب
- شرر
بد شدن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (دهار). شر. رجوع به شرّ شود
- شرر
پاره آتش که بجهد، آتشپاره، سرشک آتش
- شرر ((شَ رَ))
پاره آتش که به هوا پرد
- شرر
اخگر، بارقه، جرقه، شرار، شراره، شعله، لهب، لهیب
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(شَ رَ رَ)
لغت نامه دهخدا
یکی شرر. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). واحد شرر، یعنی یک پاره آتش. (ناظم الاطباء). یکپاره آتش که بجهد. (آنندراج). جذوۀ آتش
(اَرْزْ)
لغت نامه دهخدا
آنکه از وی جرقه های آتش پراکنده گردد، دارای لمعان، مانند ستاره های ثابت. (ناظم الاطباء)
(شَ رَ رِ)
لغت نامه دهخدا
جایی که در آن شرارۀ آتش فراوان باشد. (ناظم الاطباء) :
روزن غمکدۀ خود نگرفتم شب هجر
چرخ از شعلۀ آهم شررستان گشته ست.
ظهوری
روزن غمکدۀ خود نگرفتم شب هجر
چرخ از شعلۀ آهم شررستان گشته ست.
ظهوری
(اَ فُ)
لغت نامه دهخدا
چیزی که از وی جرقه های آتش میبارد. (ناظم الاطباء).
- آه شرربار، آه آتشین و سوزان.
- چشم شرربار، دیدۀ غضبناک.
- نگاه شرربار، نگاه خشم آگین
- آه شرربار، آه آتشین و سوزان.
- چشم شرربار، دیدۀ غضبناک.
- نگاه شرربار، نگاه خشم آگین
(شَ رَرْ)
لغت نامه دهخدا
آمیخته به شرر. پرشراره:
نیست آرام در آن دل که هوس بسیارست
شررآمیز بود شعله چو خس بسیارست.
صائب (از آنندراج)
نیست آرام در آن دل که هوس بسیارست
شررآمیز بود شعله چو خس بسیارست.
صائب (از آنندراج)
(شَ رَ رِ)
لغت نامه دهخدا
میرهادی قلندر. از شعرای معاصر میر طاهر وحید و نجیبای کاشی و شفیعای اثر بود و در سال 1107 هجری قمری در شیراز درگذشت و شصت سال عمر نمود. (از الذریعه ج 9 ص 510)
(خِ قَ / قِ اَ تَ)
لغت نامه دهخدا
برافروختن. شعله ور ساختن. جرقه زدن بر چیزی و درافروختن آن:
کجاست ناقه و کو صالح و کجا شد هود
که زآتش اجل اندر امل زدند شرر.
ناصرخسرو
کجاست ناقه و کو صالح و کجا شد هود
که زآتش اجل اندر امل زدند شرر.
ناصرخسرو
(شَ رَ رِ بَ دِ)
لغت نامه دهخدا
حسنعلی بیک فرزند حاجی لطفعلی بیک آذر. غزل میسرود و در قم سکونت داشت و هفتاد سال عمر داشت و در سال 1248 هجری قمری درگذشت. (الذریعه ج 9 ص 509) (مجمعالفصحاء ج 2 ص 262)
(شَ رَ رِ خُ)
لغت نامه دهخدا
میرزا عسکر فرزند میرزا هدایه اﷲ حسینی خراسانی است. شعر میسروده و در اواخر زمان سلطان محمد شاه به طهران آمد و در 1280 هجری قمری درگذشت. (الذریعه ج 9 ص 510) (مجمعالفصحاء ج 2 ص 250)
سره تخت پادشاهی اورنگ، تخت مسند جمع اسره سرر. یا سریر اعلی. تخت سلطنت. یا سریر فلک. بنات النعش
جمع در، مرواریدها، مهایک ها بلورها جمع در درها مرواریدها. یا درر دراری مرواریدهای درخشان
پرلهیب، شعله ور، مشتعل