معنی شراحه - جستجوی لغت در جدول جو

شراحه

لغت نامه دهخدا

شراره

(دخترانه)

جرقه آتش، گرمای سوزان، عشق فراوان، نامی کردی، درخشش، روشنی، جرقه

فرهنگ نامهای ایرانی

شراره

ریزۀ آتش که از زغال یا هیزم که در حال سوختن است جدا شود و به هوا بجهد، جرقّه، اخگر، سینجر، لخچه، لخشه، آلاوه، جذوه، جمر، آتش پاره، جمره، ضرمه، آییژ، ژابیژ، خدره، ابیز، ایژک، بلک

فرهنگ فارسی عمید

شرابه

رشته ها و منگوله هایی که از کنارۀ چیزی آویزان می کنند

فرهنگ فارسی عمید

شرابه

(شَ بَ / بِ)

ساغر و پیالۀ شراب. (از ناظم الاطباء). پیاله. (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شرابه

(شَرْ را بَ / بِ)

منگوله. علاقه. طره. سچاق. (دیوان البسۀ نظام قاری ص 201). دسته ای از ترمۀ زرین و یا سیمین و مانند آن که زینت را بر دستۀ شمشیر و دوش و کمربند و پرده آویزند. دسته ای از ملیله یا مروارید منضد بهم آورده که آویزند زینت را یا که از سربندشمشیر یا کمر آویزند. (یادداشت مؤلف) :
دیدم به پرده شاهد والا که تافته
بر رویش از شرابۀ مشکین کلاله بود.
نظام قاری (دیوان البسه ص 77).
- شرابۀ تتق، سنبله. (دیوان نظام قاری ص 164).
- شرابۀ سلطنتی، طره و منگوله ای که در جامه های سلاطین به کار می رفت: شاه دارای کلاهی است که اطراف آن را رشتۀ شرابۀ سلطنتی گرفته و گوشه های بلند آن روی شانۀ شاه افتاده. (تاریخ ایران باستان ج 3ص 2703).
- شرابۀ شمشیر، دسته ای از ملیله یا مروارید منضد به هم آورده که از سربند شمشیر آویزند.
، قسمی مروارید. (الجماهر بیرونی) ، نام درختی است. رجوع به هس شود

لغت نامه دهخدا

شراجه

(شَ جَ)

زید بن شراجه. شیخ است مر عوف اعرابی را و محدث مقری فرد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شراحی

(شَ)

نسبت به شراح که نام آبا اجدادی است. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

شراحی

(شُ)

نوعی از کباب و نوعی از طعام باشد که با هم در فرن پزند. (برهان) (آنندراج). نوعی از طعام و کباب که با هم مخلوط پزند و از اشعار بسحاق معلوم میشود که آن را در سطل که ظرفی است مخصوص مینهادند چه در همه جا سطل شراحی گفته است. (فرهنگ لغات دیوان بسحاق اطعمه ص 179). قسمی از کباب که شرحه شرحه کرده باشند:
سطلکی چند شراحی به موقع باشد
که بچینیم در این خوان ز یمین و ز یسار.
بسحاق (دیوان اطعمه).
چندان بنشین تا بپزد دیگ شراحی
کان لحظه به دل میرسد از دوست پیامی.
بسحاق (دیوان اطعمه)

لغت نامه دهخدا

شراره

(تَ)

بد شدن. (منتهی الارب) (دهار). متصف شدن به شر. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شراره

(شَ رَ)

یکی شرار. (منتهی الارب). پارۀ آتش که برجهد. (منتهی الارب). آتشپارۀ واحد که بجهد. (غیاث اللغات) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شراره

(شَ رَ / رِ)

جرقّه. (یادداشت مؤلف). خدره. (نصاب الصبیان). نیم سوخته. (دهار). آتشپاره و جرقۀ آتش. (ناظم الاطباء) :
سر نوک نیزه ستاره ببرد
سر تیغ تاب از شراره ببرد.
فردوسی.
از بیم تو بهراسد در چرخ ستاره
پنهان شود از سهم تو در سنگ شراره.
منوچهری.
حراقه وار درزنم آتش به بوقبیس
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم.
خاقانی.
از شرارۀ آه مشتاقان دل
آتش عنبرفشان برکرد صبح.
خاقانی.
شراره زان ندارد پرتو شمع
که این نور پراکنده است و آن جمع.
نظامی.
هیمۀ بسیار را شراره ای کافی است. (از شاهد صادق).
، زبانۀآتش. (ناظم الاطباء).
- شرارۀ کارزار، اشتداد جنگ. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شراسه

(کَ)

پیوسته چرانیدن گیاه شرس را. (منتهی الارب) ، دوستی نمودن با مردم، دوست گردیدن نزد مردم. (منتهی الارب) ، بدخویی و شدت خلاف و نزاع. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، سخت خوردن چاروا علف را. (از منتهی الارب). حرص ستور در خوردن علوفه. (ناظم الاطباء) : شرست الماشیه شراسهً، أکلت شدیداً. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شباحه

(تَ)

پهن بازو گردیدن. (منتهی الارب) (آنندراج). دو ذراع کسی پهن بودن. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

طراحه

(طَرْ را حَ)

فرشی است. یک قسم گستردنی است: فقد ذکر ان اتابک سلطان دمشق، طلب محتسباً، فذکر له رجل من اهل العلم، فامر باحضاره، فلما نظره، قال انی ولیتک امر الحسبه علی الناس بالامر بالمعروف و النهی عن المنکر، قال ان کان الامر علی کذلک، فقم عن هذه الطراحه و ارفع هذا المسند، فانهما حریرٌ و اخلع هذا الحاتم فانه ذهب ٌ و قد قال صلی اﷲ علیه و آله و سلم هذان حرامان علی ذکور امتی. (معالم القربه). ج، طراریح. فراش ٌ مربعٌ یجلس علیه (عامیهٌ). (دزی)

لغت نامه دهخدا

اراحه

(قَ بَ)

اراحت. در باد درآمدن.

لغت نامه دهخدا

شراوه

(شَ وَ)

جایگاهی است نزدیک بریم که قریب به مدین میباشد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا