معنی شاوجی - جستجوی لغت در جدول جو

شاوجی

لغت نامه دهخدا

ساوجی

از مردم ساوه، مربوط به ساوه

فرهنگ فارسی عمید

شاونی

(وو)

گهواره پوش را گویند یعنی چادری که بر روی گهوارۀ اطفال پوشند و به عربی معوز خوانند. (برهان قاطع) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

ساوجی

(وَ)

منسوب به ساوه

لغت نامه دهخدا

ساوجی

(وَ)

دهی است از دهستان مرکزی بخش مریوان شهرستان سنندج واقع در 24 هزارگزی شمال باختری دژ شاهپور و دو هزارگزی مرز ایران و عراق. هوای آن سرد و دارای 150 سکنه است. آب آنجا از چشمه تأمین میشود. محصول آن غلات، لبنیات، حبوب. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است و در تابستان میتوان اتومبیل برد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

ساوجی

(وَ)

صدرالدین، در ذهن عدیم المثل بود تا بمرتبه ای که چند جزو از کتاب بیک خواندن یاد میگرفت. قصیدۀ حسنادر علم عروض و قوافی از تصانیف اوست. بعهد هلاکوخان بتهمت ساحری شهید شد. (تاریخ گزیده صص 806- 807)
سعدالدین محمد، وزیر غازان خان که پس از خواجه رشیدالدین فضل الله سمت وزارت یافته است. رجوع به تاریخ گزیده ص 416، 593، 597، 598 و سعدالدین محمد شود
سهلان. معاصر سلطان ملکشاه سلجوقی بود و در علم و حکمت سرآمد زمان خود بود. (تاریخ گزیده ص 807)

لغت نامه دهخدا

شاوری

(وو)

بمعنی حیله گری است. (انجمن آرا) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شاوری

(وِ)

محمد بن ابراهیم الصنعائی معروف به شاوری. از قراء است و در حدود سال 839 هجری قمریدرگذشته است. از اوست: فکاهه البصر و السمع فی معرفه القرأات السبع. (از معجم المؤلفین ج 8 ص 204)

لغت نامه دهخدا

شاجی

ابن نمر حضرمی جاهلی است، توبه بن زرعه بن نمربن شاجی از فرزندان او است، فتح مصر را دریافته است، (منتهی الارب) (تاج العروس ذیل ش ج و)

لغت نامه دهخدا

شاجی

همان ابن سعد العشیره در نسب جعفیین است، (منتهی الارب) (تاج العروس ذیل ش ج و)

لغت نامه دهخدا

شاوی

سلیمان بن عبداﷲ شاوی عبیدی حمیری بغدادی، مردی ادیب و سیاستمدار بود، در بغداد بدنیا آمد و در سال 1209 هجری قمری درگذشت، از آثار اوست: نظم القطر ابن هشام در نحو، سکب الادب علی لامیه العرب، (از معجم المؤلفین ج 4 ص 267)
ابوالقاسم بن دری، شاوی الاصل و ساکن مکناس از قراء و شاعر و نویسنده بود، در سال 1150 هجری قمری درگذشت، از آثار اوست: حفظالامانی در شرح جعبری، شرح الهمز و الکنز و الحرز، (از معجم المؤلفین ج 8 ص 99)

لغت نامه دهخدا

شاوی

(وی / وی ی)

منسوب به شاء و آن لغتی است در شاه بمعنی گوسفند: رجل شاوی، مردی گوسفنددار. (مهذب الاسماء). خداوند گوسپندان. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا