معنی سیلی در فرهنگ فارسی عمید

ضربه ای با کف دست و انگشتان به صورت کسی، چَک، توگوشی، کِشیده، لَت، تَپانچِه، کاز، سَرچَنگ، صَفعِه

معنی سیلی در لغت نامه دهخدا

آن است که انگشتان دست را راست کنند و بهم بچسبانند و تیغوار بر گردن مجرمان، گناهکاران و بی ادبان زنند و اینکه طپانچه را سیلی میگویند غلط است، (برهان) (از فرهنگ رشیدی) (از جهانگیری)، ضرب دستی که بر گردن زنند و آن چنان باشد که چهار انگشت دست راست کنند و نرمۀ دست را تیغوار بر گردن مجرمان زنند، (غیاث اللغات) (یادداشت بخط مؤلف) :، گردن ز در هزار سیلی، لفچت ز در هزار زپگر،، منجیک،، رویت ز در خنده و سبلت ز در تیز، گردن ز در سیلی و پهلو ز در لت،، لبیبی،، گردن سطبر کردی از سیم و این و آن، با سیلی مصادره گردن سطبر به،، سوزنی،، تا شد از سنگ و صقعه و سیلی، گردن سبزخوارگان نیلی،، سعدی،،، سیلی مطلق ضربت است خواه بر گردن واقع شود خواه بر روی و جز آن، (آنندراج) : ولف ’سیلی’ را در شاهنامه به معنی ضربت با کف دست باز گرفته، (حاشیۀ برهان قاطع چ معین)، چک، کاج، کاچ، کشیده، لطمه:، همه مهتران زو برآشوفتند، به سیلی و مشتش همی کوفتند، همه خورد سیلی و نگشاد لب، از آن نیمۀ روز تا نیمه شب،، فردوسی،، خورد سیلی زند بسیار طنبور، دهد تیز او بتازی همچو تندور،، طیان،، تمتعی که من از فضل در جهان بردم، همان جفای پدر بود و سیلی استاد،، ظهیرالدین فاریابی،، بر سرش زد سیلی و گفت ای مهین، خصیۀ مرد نمازی باشد این،، مولوی،، سفله چو جاه آمد و سیم و زرش، سیلی خواهد بضرورت سرش،، سعدی،، چند سال از برای کارو هنر، خورده سیلی ز اوستاد و پدر،، اوحدی،، - امثال:، با سیلی روی (صورت) خود را سرخ داشتن، در باطن در نهایت فقیر بودن و تنها ظاهر غنی گونه داشتن،، سیلی نقد به از حلوای نسیه:، سیلی نقد از عطای نسیه به،، نک قفا پیشت کشیدم نقد ده،، مولوی،،، نام ورزشی است کشتی گیران را که پنجه را واکرده بر بازو، ران، سینه و زانو زنند، (غیاث اللغات از چراغ هدایت)

معنی سیلی در فرهنگ لغت هوشیار

انگشتان دست را راست کرده به هم چسبانده تیغ وار بر گردن مجرمان فرود آوردن، ضربه ای که به وسیله کف دست به چهره کسی زنند تپانچه کشیده

معنی سیلی در فرهنگ فارسی معین

ضربه ای که به وسیله کف دست به چهره کسی زنند، تپانچه، با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشتن: کنایه از در عین تنگدستی آبروداری کردن، به ظاهر خود را بی نیاز جلوه دادن

معنی سیلی در فرهنگ واژه مترادف متضاد

تپانچه، توگوشی، چک، کشیده، متضاد: لگد

معنی سیلی - جستجوی لغت در جدول جو

سیلی

فرهنگ فارسی عمید

سیلی

لغت نامه دهخدا

سیلی

فرهنگ لغت هوشیار

سیلی

فرهنگ فارسی معین

سیلی

فرهنگ واژه مترادف متضاد

آیلی

(دخترانه)

ماه وش، ماه صفت، ماهرخ، مهتاب

فرهنگ نامهای ایرانی

لیلی

(دخترانه)

نام گلی، شب دراز، نام یکی از لحنهای قدیم موسیقی ایرانی

فرهنگ نامهای ایرانی

سینی

ظرف مسطح و دوره دار که از فلز، چوب، پلاستیک و یا دیگر مواد ساخته می شود

فرهنگ فارسی عمید

سفلی

پایین تر، پست تر، زیرتر، اسفل

فرهنگ فارسی عمید

سیلیس

ماده ای مرکب از سیلیسیوم و اکسیژن که در طبیعت هم به صورت آزاد و هم به صورت سیلیکات ها فراوان است و در شیشه سازی، تصفیۀ آب و مواد آرایشی و دارویی کاربرد دارد

فرهنگ فارسی عمید

رسیلی

(رُ سَ لا)

جانوری کوچک. (ناظم الاطباء) (از متن اللغه). جانورکی است. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به رسیلاء شود

لغت نامه دهخدا

مسیلی

(مَ)

منسوب به مسیل. رجوع به مسیل شود.
- دیر مسیلی، دیر بر گذرگاه سیل. کنایه است از دنیای فانی:
به حرمت شو، کز این دیر مسیلی
شود عیسی به حرمت، خر به سیلی.
نظامی (خسرو و شیرین ص 427)

لغت نامه دهخدا

رسیلی

(رَ)

عمل رسیل. همراهی و هم آوازی. (یادداشت مؤلف) : هزاردستان با هزاردستان رسیلی داود را نشاید. (مقدمۀ ورقاء بر حدیقه).
- رسیلی کردن، همراهی کردن. هم آواز شدن:
ولی آنگه خجل گردی که استادی ترا گوید
که با داود پیغمبر رسیلی کن درین صحرا.
سنایی.
شهنشه چون شنید آواز شیرین
رسیلی کرد و شددمساز شیرین.
نظامی

لغت نامه دهخدا

عسیلی

(عُ سَ)

محمد بن موسی بن علاءالدین عسیلی. از فاضلان قدس بود و به سال 1031 ه. ق. درگذشت. او راست: الخصائص النبویه که نظم است و شرح آن را نیز نوشته است. و القطر که منظومه ای است در نحو. (از الاعلام زرکلی از خلاصهالاثر)

لغت نامه دهخدا

عسیلی

(عُ سَ)

منسوب به عسیل، که بطنی است از سامه بن لؤی، و او عسیل بن عقبه است. (از اللباب فی تهذیب الانساب). و رجوع به عسیل شود

لغت نامه دهخدا

کسیلی

(کِسْ سی لا)

یک نوع پوست درختی داروئی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

غسیلی

(غَ)

ابراهیم بن اسحاق بن ابراهیم بن عیسی بن محمد بن مسلمه بن سلیمان بن عبدالله بن حنظله غسیل بغدادی، مکنی به ابواسحاق. او از عراقیین، بندار بن بشار و محمد بن مثنی و عمرو بن علی و دیگران روایت کند. در خراسان حدیث کرد و اخبار را تغییر میداد وحدیث را میدزدید. (از انساب سمعانی ورق 409 الف)
عبدالرحمن بن سلیمان بن عبدالرحمن بن عبدالله بن حنظله بن ابی عامر غسیلی، برادر مسلمۀ انصاری از اهل مدینه. او از سهل بن سعد روایت کند، و عبدالله بن ادریس از وی روایت دارد. وی به سال 171 و به قولی 172 هجری قمری درگذشت. (از انساب سمعانی ورق 409 الف)

لغت نامه دهخدا

غسیلی

(غَ لی ی)

منسوب به غسیل، یعنی حنظله که روز احد شهید شد و او را غسیل الملائکه نامیدند. (از انساب سمعانی ورق 409 الف). رجوع به غسیل الملائکه شود

لغت نامه دهخدا

سیله

گله و رمه (اسب گاو گوسفند و جز آن ها)

معنی سیلی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما