معنی سوافع - جستجوی لغت در جدول جو

سوافع

فرهنگ لغت هوشیار

سوافر

(سَ فِ)

جمع واژۀ سافر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سواطع

(سَ طِ)

جمع واژۀ ساطعه. (غیاث). رجوع به ساطعه شود

لغت نامه دهخدا

سواجع

(سَ جِ)

جمع واژۀ ساجعه. رجوع به ساجعه شود

لغت نامه دهخدا

شوافع

(شَ فِ)

ج شافع. (دستوراللغه) (یادداشت مؤلف) ، جمع واژۀ شافعه. وسایل. وسایط: التماس کرد که منصب پدر بر او مقرر دارند و شوافع قدیم و ذرایع اکید که سیمجوریان را بر دولت آل سامان ثابت است مهمل نگذارند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 79). شوافع قدیم و وسائل اکید که پدرم را ثابت بود. (ترجمه تاریخ یمینی)

ج ِشافع. (دستوراللغه) (یادداشت مؤلف) ، جَمعِ واژۀ شافعه. وسایل. وسایط: التماس کرد که منصب پدر بر او مقرر دارند و شوافع قدیم و ذرایع اکید که سیمجوریان را بر دولت آل سامان ثابت است مهمل نگذارند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 79). شوافع قدیم و وسائل اکید که پدرم را ثابت بود. (ترجمه تاریخ یمینی)

لغت نامه دهخدا

دوافع

(دَ فِ)

جمع واژۀ دافعه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). به معنی زمین نشیب و نرم که در آن آب رود. (آنندراج). رجوع به دافعه شود، جمع واژۀ دافع. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

سواف

(سُ)

بیماری ستور. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سواع

(سُ)

نام بت قوم نوح علیه السلام که بصورت زنی بود. (غیاث) (ترجمان القرآن). نام بتی ازقبیلۀ هذیل. (مفاتیح) (معجم البلدان) :
بت پرست صورتی در خانه مکر و حیل
با منات و با سواع و لات و با عزی منم.
سعدی (بدایع)

لغت نامه دهخدا