معنی سردگو - جستجوی لغت در جدول جو

سردگو

لغت نامه دهخدا

(نَ مَ پَرْ وَ دَ / دِ)

کنایت از کندطبع. (آنندراج) (انجمن آرا) (برهان) ، کسی که به سخن گفتن مردم را آزار کند. (آنندراج) (انجمن آرا). کسی که مردم را به سخنان سخت و درشت و راست برنجاند. (برهان) ، کنایه از ناموزون. (آنندراج) (انجمن آرا). کنایه از مردم ناموزون. (برهان)

لغت نامه دهخدا

سردرو

(نَ مَ پَرْ وَ)

سردروکننده. سربرنده. خنجر یاشمشیری که سرها درو کند، سرها را ببرد:
بدو گفت جویا که ایمن مشو
ز جویا و از خنجر سردرو.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 2 ص 368).
عالی حسامش سردرو
خورشید جان را نور و ضو.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

سردرو

(سَ)

کنایه از ناخوش و افسرده. (بهار عجم) :
امشبم شیشه بی می ناب است
سردروترز برف مهتاب است.
ملا مفید بلخی (از بهار عجم).
از بسکه دیده ایم رقیبان سردرو
ز افسردگی چو آینه یخ بسته ایم ما.
ملا مفید بلخی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سردگویی

(سَ)

سخن خنک و بیمزه، تسلای خنک. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا