معنی زیه در لغت نامه دهخدا

زایش. ایلاد. زادن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) :، هنرشان همین است کاندر کمر، بگاه زیه مردم آرند بر.، اسدی (یادداشت ایضاً).، رجوع به ’زه’ و ’زی’ شود

معنی زیه در لغت نامه دهخدا

لثه. برآمدگی غضروفین که دندانها در آن جای دارد: گوشت زیه های من رفته است. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

معنی زیه در فرهنگ گویش مازندرانی

اولین شیری که از پستان خارج شود

معنی زیه - جستجوی لغت در جدول جو

زیه

لغت نامه دهخدا

زیه

لغت نامه دهخدا

زیه

فرهنگ گویش مازندرانی

زکیه

(دخترانه)

مؤنث زکی، پاک، طاهر، پارسا

فرهنگ نامهای ایرانی

آیه

(دخترانه)

نشانه، هر یک از پاره های مشخص سوره های قرآن و دیگر کتابهای آسمانی

فرهنگ نامهای ایرانی

زید

(پسرانه)

نام یکی از اصحاب پیامبر (ص)

فرهنگ نامهای ایرانی

زیا

(پسرانه)

زنده

فرهنگ نامهای ایرانی

جزیه

مالیات سرانه که در قدیم دولت های اسلامی از مردم غیر مسلمان که اهل کتاب بودند و در ممالک اسلامی زندگی می کردند ( اهل ذمه) می گرفتند، گزیت

فرهنگ فارسی عمید

رزیه

مصیبت عظیم، آسیب و بلا

فرهنگ فارسی عمید

خزیه

رسوایی، بی آبرویی و شرمندگی به جهت کار، بد بدنامی

فرهنگ فارسی عمید

رزیه

(رَ زی یَ)

رزیت. مصیبت. (منتهی الارب) (آنندراج) (دهار) (از اقرب الموارد). مصیبت. ج، رزایا. (مهذب الاسماء) : و یقابل مؤلم الرزیهبما اسبغ اﷲ تعالی علیه من الصبر. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 299) ، کمی. (منتهی الارب) (از آنندراج) ، عیب. ج، رزایا. (منتهی الارب)

رزیت. مصیبت. (منتهی الارب) (آنندراج) (دهار) (از اقرب الموارد). مصیبت. ج، رَزایا. (مهذب الاسماء) : و یقابل مؤلم الرزیهبما اسبغ اﷲ تعالی علیه من الصبر. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 299) ، کمی. (منتهی الارب) (از آنندراج) ، عیب. ج، رَزایا. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خزیه

(خَ / خِزْ یَ)

بلا. (یادداشت بخطمؤلف) ، گناه. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

ازیه

(اَ یَ)

ماده شتر که جز در ازاء آب نخورد. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

زقه

مرغ ماهیخوار

معنی زیه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما