معنی زینت در فرهنگ نامهای ایرانی

آنچه برای آرایش و زیبا کردن به کار می رود

معنی زینت در فرهنگ فارسی عمید

آرایش، آنچه با آن آرایش کنند، پیرایه، زیور

معنی زینت در لغت نامه دهخدا

زینه. آرایش. زیب. آراستن. حلیه. زبرج. پیرایش. پیرایه. زخرف. (یادداشت بخطمرحوم دهخدا). آرایش و پیرایش و بزک و پیرایه و طراز و جواهر و زیبائی و رونق و فروغ و لباس و هر چیزی که بپوشاند برهنگی را. و زینت با زر و سیم و جواهر را پرمون گویند. (ناظم الاطباء). آنچه که بدان آرایش کنند. پیرایه. زیور. (فرهنگ فارسی معین) :، هر روز سحاب را مسیر دگر است، هر روز نبات را دگر زینت و رنگ.، منوچهری.، روز شنبه دهم ذی الحجه رسم عید اضحی با تکلفی عظیم بجای آوردند و بسیار زینت ها رفت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 288). امیر چاشتگاهی فراخ برنشست و چهار هزار غلام بر آن زینت که پیش از این یاد کردیم، روز پیش آمدن رسول پیاده در پیش رفت. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 292). کوشک را بیاراستند و هر کسی آن روز آن زینت بدید، پس از آن هرچه بدید وی را به چشم هیچ ننمود. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 550).، وز تو به مکر و افسون برباید، این فرو زیب و زینت و سیما را.، ناصرخسرو.، پیرامن آن بساط دو سماط از ممالیک و غلامان ترک با زینتی کامل بداشتند. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 332). از چه رهگذر است که لباس حداد در برگرفته اید و زینت و جمال خود را فروهشته. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 455).، هر گلی را که زینت چمن است، ز سر طعنه در چمن شکنی.، عطار.، زینت او از برای دیگران، باز کرده بیهده چشم و دهان.، مولوی.، وگر بی تکلف زید مالدار، که زینت بر اهل تمیز است عار.، سعدی (بوستان).، مکن از جامۀ کسان زینت، منما آنچه نیست در طینت.، اوحدی.، رجوع به زینه و زینه شود، لفظهایی را گویند که به ترکیب حروف تنها دال نبود بل بمقارنت هیأتی یا مدی دال باشد چنانکه در خبر و استفهام گفته ایم در زبان پارسی. (اساس الاقتباس چ مدرس رضوی ص 595). رجوع به همین کتاب شود