معنی رمیله - جستجوی لغت در جدول جو

رمیله(رُ مَ لَ)

لغت نامه دهخدا

جمیله

(دخترانه)

زیبا، زن زیبا

فرهنگ نامهای ایرانی

شمیله

طبع، سرشت

فرهنگ فارسی عمید

جمیله

جمیل، زن زیبا

فرهنگ فارسی عمید

رمیده

رم کرده، گریخته

فرهنگ فارسی عمید

رسیله

(رَ لَ)

مکتوب. نامه. ج، رسایل. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

رسیله

(رُ سَ لَ)

تصغیر رسله. ج، رسیلات. (از اقرب الموارد). رجوع به رسیله شود، القی الکلام علی رسیلاته، یعنی خوار داشت او را. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شمیله

محمد بن حسن بن سهل، برادر ذوالریاستین فضل بن سهل. این مرد از طرفداران علوی صاحب زنج بود و بعد تسلیم خلیفه شد و در خفا برای علویان دعوت کرد و به سال 286 هجری قمری کشته شد. (مروج الذهب ج 2 ص 333).... در عهد معتضد از وی سعایت کردند که از برای مرد گمنامی دعوت می کند و گروهی از لشکریان را فاسد کرده است و معتضد او را با عبدالله بن المهتدی بگرفت و هرچه از شمیله پرسیدند به چیزی اقرار نکرد. پس او را به خشبۀ خیمه بستند و آتش برافروختند و شمیله را بر آن آتش کباب کردند... و اقرار نکرد تا سرش ببریدند. (از مجمل التواریخ و القصص ص 367)

لغت نامه دهخدا

سمیله

(سَ لَ)

دهی است از دهستان شادلی بخش مرکزی شهرستان شوشتر. دارای 100 تن سکنه است. آب آن از کارون. محصول آنجا غلات. شغل اهالی زراعت. راه آن در تابستان اتومبیل رو است و ساکنین از طایفۀ بختیاری میباشند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

قمیله

(قُ مَ لَ)

مصغر قمله بمعنی شپشه. رشک. شپش خرد. رجوع به قمل و قمله شود، به لغت اهل شام دوقس است و حشیشه البراغیث را نیز نامند. (فهرست مخزن الادویه)

لغت نامه دهخدا

رحیله

(رَ لَ)

مؤنث رحیل. یقال: ناقه رحیله، ماده شتر توانای بر سیر. (ناظم الاطباء). مؤنث رحیل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

زمیله

(زُ مَ لَ / زُمْ مَ لَ)

ضعیف ترسنده و بددل. (منتهی الارب). ضعیف و ناتوان و ترسنده. (از ناظم الاطباء). رجوع به زمیل شود

لغت نامه دهخدا

ضمیله

(ضَ لَ)

زن برجای مانده، زن لنگ، و منه: ان رجلاً خطب الی معاویه بنته عرجاء فقال انها ضمیله فقال انی ارید ان اتشرف بمصاهرتک و لاارید للسباق فی الحلبه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تمیله

(تُ مَ لَ)

جانوری است در حجاز مانند گربه. ج، تملان و تمیلات. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ذیل اقرب الموارد). عناق الارض. تفه و نر آن را فنجل گویند. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تمیله

(تِ لِ)

دهی است از دهستان کولیوند که در بخش سلسلۀ شهرستان خرم آباد واقع است و 720 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

خمیله

(خَ لَ)

زمین نشیب و آن نیک رویانندۀ نبات باشد، درختان بسیار بهم پیچیده، ریگ درختناک. ج، خمائل، چادر مخمل خواب دار. ج، خمیل، طنفسه. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

حمیله

(حَ لَ)

دوال شمشیر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، کل و سربار. (اقرب الموارد). گران. (منتهی الارب). هو حمیله علینا، او گران و مانند عیال است بر ما. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

امیله

(اَ لَ)

آمله. آملج. املج. (از فرهنگ فارسی معین، ذیل امیله و آمله). میوه ایست در هندوستان که در شکر پرورده کنند و خورند. (از برهان قاطع). ثمری است دوایی، خاصیت سرد دارد. (آنندراج) (از مؤید الفضلاء)

لغت نامه دهخدا

طمیله

(طَ لَ)

بزغاله. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

هرمیله

(هَِ)

دهی است از دهستان میرده بخش مرکزی شهرستان سقز واقع در 24 هزارگزی شمال باختری سقز و 8 هزارگزی شمال باختری مرخوز. جایی است کوهستانی و سردسیر و دارای 120 تن سکنه. از چشمه مشروب میشود. محصول عمده اش غلات، توتون و شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

چرمیله

(چَ لِ)

دهی از دهستان حسین آبادبخش دیواندره شهرستان سنندج که در 11هزارگزی شمال خاوری حسین آباد و 8هزارگزی خاور شوسۀ سنندج به سقز واقع است. کوهستانی و سردسیر است و 160 تن سکنه دارد. آبش از رودخانه و چشمه، محصولش غلات، حبوبات، لبنیات، قلمستان، توتون و عسل، شغل اهالی زراعت و گله داری و راهش مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

رمیمه

(رَ مَ)

تأنیث رمیم. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به رمیم شود

لغت نامه دهخدا