معنی رایج در فرهنگ فارسی عمید

روان، روا، پول یا کالایی که طالب و خریدار داشته باشد

معنی رایج در لغت نامه دهخدا

رائج. اسم فاعل از ’روج’. روا. (دهار) (ناظم الاطباء). روان و جاری. (منتهی الارب). روان. (دهار). مقابل ناروا. که بستانند. که بردارند. مقابل نارایج که بهیچش نستانند. خریدارگیر. هر چیز که روایی داشته باشد و در داد و ستد همه کس آنرا بردارد و بپذیرد و معمول و متداول عمومی باشد. (ناظم الاطباء).، - رایج الوقت، بمقتضای وقت و ترتیبات زمان. (ناظم الاطباء).،، زری که در دارالضرب مسکوک شده باشد. مقابل خارج که آن کم عیار و قلب است. (آنندراج) (بهار عجم). روا. سره. مقابل ناسره. مقابل دغل. مقابل مغشوش. جاری. که بردارند. که در مبادلات بجای کالاقبول کنند. که باارز باشد و در برابر کالا یا پول کشور دیگر بپذیرند و تبدیل کنند. که در همه دیار بپذیرندش. مقابل ناروا که در دیار غربتش بهیچ نستانند. که در کشور و مبادلات تجارتی روا و روان باشد. درجریان. درگردش. سابقاً عبارت ’رایج مملکت ایران’ بر سکه منقوش بود:، رستۀ دهر و فلک دیده ونشناخته، رایج این را دغل، بازی آن را دغا.، خاقانی.، مشاهرات و میاومات ایشان رایج میرسید. (ترجمه تاریخ یمینی).، - پول رایج، پول روان. جاری و متداول. (ناظم الاطباء).، - رایج بودن، روا بودن. رواج داشتن. جاری بودن. روان و سایر بودن. در گردش بودن. روایی داشتن.، - سکۀ رایج، سکۀ روان. سکۀ درگردش. سکه ای که همگان بپذیرند و بردارند. پول رایج و متداول:، بی اصول قدمش سکۀ رایج نزنی، خارجی واقف دم باش که خارج نزنی.، میرنجات (از آنندراج)