معنی رافضی در فرهنگ فارسی عمید

در اصطلاح اهل سنت، شیعه زیرا شیعه رای صحابه را در بیعت با ابوبکر و عمر رد کردند و امامت را بعد از حضرت رسول خاص علی بن ابی طالب دانستند

معنی رافضی در لغت نامه دهخدا

منسوب است به رافضه که جماعتی از شیعیانند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

معنی رافضی در لغت نامه دهخدا

منسوب به رافضه. و رافضه گروهی از لشکری که سردار خود را بگذارند. (از المنجد) (آنندراج). و رجوع به رافضه شود

معنی رافضی در لغت نامه دهخدا

منسوب به گروهی از لشکر زید بن علی که او را ترک کردند. در اصطلاح فرقۀ سنی هر شیعه رافضی است. چه، ایمان به سه نفر از خلفاءراشدین را ترک کرده است. (فرهنگ نظام) :، گر مشکلی بپرسی زو گویدت که این را، جز رافضی نگوید کاین رافضی است این هین.، ناصرخسرو.، گر بدین مشغول گشتم لاجرم، رافضی گشتستم و گمراه نام.، ناصرخسرو.، نام نهی اهل علم و حکمت را، رافضی و قرمطی و معتزلی.، ناصرخسرو.، ور بپرسیش یکی مشکل گویدت بخشم، سخن رافضیان است که آوردی باز.، ناصرخسرو.، از قوت تو روح ظهیرالدین بوبکر، بر رافضیان تاختن آرد بسوی قم.، سوزنی.، اگر معتقدتر از تو شنیدیم هیچ میر، پس اعتقاد رافضیان رسم و سان ماست.، خاقانی.، زان فقاعی که سنت عمر است، رافضی نیستم چرا نخورم.، خاقانی.، بیست و پنجسال رافضی بوده را بیست و پنجسال مجبری کفایت است. (النّقض ص 39). چنانکه ملحد گوید: کار باطن دارد رافضی گوید: کار تقیه دارد و علی، همواره تقیه کرد. (نقض الفضائح ص 98).، رافضی را نگر که رفض خرد، کرد و بیرون نهاد پای از حد، گفت در مدحت علی سخنان، که نیاید جز از دروغ زنان، هست قدر علی از آن اعلی، که رسد فهم رافضی آنجا، خود علی را چه ننگ از آن افزون، کش ستایش کنند مشتی دون، دون مگو وزِ دون بسی دون تر، در کمی از کم از کم افزونتر، همچنان رافضی بدان دغلی، چون کند مدح و آفرین علی، آید از مدح او علی را عار، ز آفرینش بود علی را بار، رافضی بس دنی علی عالیست، میل چون از مناسبت خالیست، با تو گویم حکایتی دریاب، کز تأمل بدان رسی بجواب.، جامی (از تاریخ ادبیات براون ج 4 ص 570).، باز آنچه به رافضی بودن و شیعی بودن فردوسی در روایات قدیم و جدید هست بنشر این گونه مطالب کمک کرده است. (مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات فارسی ص 367). و رجوع به رافضه و روافض در همین لغت نامه و رافضی در آنندراج و غیاث اللغات و ناظم الاطباء شود

معنی رافضی در فرهنگ لغت هوشیار

رهاگر نامی که روشگرایان (اهل سنت) بر پیشواییان (امامیه) نهاده اند هر فرد از پیروان زید بن علی بن حسین (ع) که سپس بیعت او را شکستند، در نزد اهل سنت هر یک از افراد شیعه