معنی ذیانیطس - جستجوی لغت در جدول جو

ذیانیطس

لغت نامه دهخدا

از یونانی دیابین، ذیابیطوس. دولاب. دولابیه. (منتهی الارب). زلق الکلیه. برکاریه. (بحر الجواهر). دیابیطس. و بعضی آنرا مرادف سلس البول گفته اند و بعضی گویند ذیابیطس بیماری باشد مانا بسلس بول و فرق میان آن دو آن است که در سلس البول اختیار نمی ماند لکن در ذیابیطس بیمار را اختیار حبس و اراقه برجای است. ذیابیطس بیماریی باشد که در آن ترشح و استفراع بول بافراط است و محتوی مادۀ شکری و علاج آن مراعات پرهیز و احتماء ممتد و جدی است

لغت نامه دهخدا

قرانیطس

(قَ طُ)

سرسام تیز را گویند خاصه، و سرسام تیز آماس غشاء دماغ باشد نه آماس گوهر دماغ. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). ورم وآماس حجاب و ورم دماغ باشد. (برهان). سرسام حاد. (ابوعلی سینا). یقال قرانیطس للورم الحار فی حجاب الدماغ الرقیق و الغلیظ دون جرمه. و سمی به لأنه یضر من قرنطیس و هو الذهن و الرأی. (ابوعلی سینا، مقاله ثالثه فی اورام الرأس از کتاب ثالث قانون چ طهران). ورم و آماس حجاب و ورم دماغ. (آنندراج). سرسام گرم

لغت نامه دهخدا

ذیابیطوس

ذیابیطس

لغت نامه دهخدا

دیابیطس

(طِ)

ذیابیطس. دیابت. دولاب. زلق الکلیه. بیماری قند، زلق الامعاءالکلیه، دولابیه: زودی تشنه شدن و آب خواستن و زودی دفع بول را بدولاب مانند کرده اند و این علت را به یونانی دیابیطس گویند و معنی آن بپارسی دولاب است. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). و نیز رجوع به دیابت و تذکرۀ داود ضریر انطاکی ص 100 شود

لغت نامه دهخدا

مانیطس

(نَ)

دریای آزف. (نخبهالدهر دمشقی فهرست ص 23). در مآخذ قدیم از قبیل تقویم البلدان و مقدمۀ ابن خلدون مانیطش ضبط شده است

لغت نامه دهخدا