- ذعاه (ذُ)
موضعی است (مراصدالاطلاع چ طهران) و ظاهراً غلط کاتب است. چه در معجم البلدان ذعاط با طاء مؤلف آمده است
معنی ذعاه - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(تَ)
لغت نامه دهخدا
ذکاء. ذبح. گلو بریدن حیوان: ذکاهالجنین ذکاه امّه. و در فقه ذکات با اختلاف نوع حیوان مختلف باشد. چنانکه ذکاه ماهی در خشکی مردن آن و در شترنحر آن و در گوسفند و گاو و امثال او ذبح آنهاست
(ذَ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ ذعاعه. گروه ها. فرقه ها، خرمابنان بلایه و ردی ّ، فاصله های میان خرمابنان. مسافت بین خرمابنی با دیگری در رسته
(ذَ عَ)
لغت نامه دهخدا
خرمابن بلایه و ردی ّ، مسافت از خرمابنی تا خرمابنی در رستۀ خرمابنان. ج، ذعاع، یک گروه. یکی فرقه
(ذُ)
لغت نامه دهخدا
ذعف. سم ّ ساعه، زهر که در ساعت بکشد یا عام است یعنی زهر مطلق. زهر قاتل. زهر کشنده. (مهذب الاسماء). ج، ذعف، موت ذعاف، مرگ شتاب. مرگ سریع. موت مذعف، مرگ ناگهانی
(ذُ عَ رَ)
لغت نامه دهخدا
مرغکی است که بر درخت آشیانه دارد و پیوسته دم خودمی جنباند. صاحب اقرب الموارد گوید و این آن مرغ است که عامّه در بلاد ما بدان ام ّ صفیده نام دهند
(عَ)
لغت نامه دهخدا
زمین خوش خاک، دور از آب و از شوری و ناگواری. (از منتهی الارب). عذیه. (منتهی الارب). زمین خوش که کشت را شاید. (مهذب الاسماء). ج، عذوات. زمین خوش دوراز آب و دارای گیاه ناسازگار. (از اقرب الموارد)
(دُ)
لغت نامه دهخدا
دعات. جمع واژۀ داعی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به داعی و دعات شود، مبلغین: هر کجا یکی بود از دعاه و اتباع مزدک سر برآوردند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 89)
موضعی است که در آن حمید بن حریث بن بجدل کلبی با بنی فزاره برخورد و نبرد کرد، (از معجم البلدان)
کوهی است در سرزمین فزاره، (از معجم البلدان)، و یوم العاه از ایام عرب است
کوهی است در سرزمین فزاره، (از معجم البلدان)، و یوم العاه از ایام عرب است
