معنی دزئه - جستجوی لغت در جدول جو

فرهنگ گویش مازندرانی

(دَ فِ ءَ)

مؤنث دفی ٔ. (از اقرب الموارد). رجوع به دفی ٔ شود.
- أرض دفئه، زمین گرم. (منتهی الارب). دفیئه. و رجوع به دفیئه شود

(دِ زَ)

پسوند مکانی مانند: تشکیدزه. (از یادداشت مرحوم دهخدا)

(دِ زَ)

شهرکی است (به خراسان) بر دامن کوه و رود مرو به میان او بگذرد و جایی خوش است و میوه های بسیار. (حدود العالم)
از طسوج قاساق. (تاریخ قم ص 114)

(دُزْ زَ)

کنایه از کردن کاری است که کسی خبر نشود و مطلع نگردد. (لغت محلی شوشتر - خطی)

چپاندن، گذاشتن درپوش ظروف، فرو کردن

چپانده، پر مالامال لبریز

شیری غلیظ و مقوی که پس از زاییدن گاو حاصل شود، مایه ای که

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما