- دحی (دُ حی ی / دِ حی ی)
منزلی است مر قمر را. (منتهی الارب)
معنی دحی - جستجوی لغت در جدول جو
- دحی (دُ حَی ی)
بطنی است از عرب. (منتهی الارب)
- دحی (تَ وُ)
گستردن چیزی را. (از منتهی الارب). گسترانیدن، راندن شتران را. (منتهی الارب)
- دحی (دَ حَی ی)
موضعی است. (منتهی الارب). دحی و داحیه نام دو آبست میان جناح، کوهی از آن بنی الاضبط بن کلاب و مرّان و آن دو همانست که تلیّان نیز نامیده شده اند. (معجم البلدان)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(دُ حَ)
لغت نامه دهخدا
عبدالرحمن بن ابراهیم. رجوع به عبدالرحمن بن ابراهیم بن عمرو... و رجوع به الاعلام زرکلی شود، لقب قاضی ابوسعید عبدالرحمن است. (سمعانی). رجوع به ابوسعید عبد الرحمن شود
(رُ حی ی)
لغت نامه دهخدا
تره فروش دهات. (از ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). کاسور و آن بقال قری است. (از اقرب الموارد)
(اِ تِ)
لغت نامه دهخدا
از ’دح ی’، وارفتن بهر طرف. (منتهی الارب). تبسط. (المنجد) (اقرب الموارد) (متن اللغه) (تاج العروس). یقال: نام فلان فتدحی، ای اضطجع فی سعه من الارض. (تاج العروس).
(اُ حی ی)
لغت نامه دهخدا
آشیان شترمرغ. (مهذب الاسماء). جای بیضه نهادن شترمرغ در ریگستان و جای چوزه برآوردن آن. ادحیّه. ادحوّه. ج، اداحی
(دُ حَ)
لغت نامه دهخدا
ابن زبیب تابعی است. (منتهی الارب). تابعی در سنت اسلامی عنوان محترمانه ای برای کسانی است که پیامبر اسلام را ندیدند، اما با صحابه رابطه داشتند و از ایشان دانش دینی گرفتند. این نسل دوم، ستون های اولیه جامعه اسلامی پس از عصر پیامبر را تشکیل دادند. با تلاش تابعین، علوم اسلامی از مکه و مدینه به سراسر قلمرو اسلامی گسترش یافت و بنیاد علمی مسلمانان تقویت شد.
