- دئث (دِ)
کینه که از دل نرود. (منتهی الارب)
معنی دئث - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(دَ مِ)
لغت نامه دهخدا
جای نرم ریگناک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، هر جای نرم. ج، دماث. (ناظم الاطباء)
(تَ فَرْرُ)
لغت نامه دهخدا
نرم گردیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). نرم شدن. (تاج المصادر بیهقی)
(دُ ءِ / ءَ)
لغت نامه دهخدا
حیی است. رهط ابی الاسود. اخفش گوید به این نسبت ابوالاسودالدئلی منسوب است جز آنکه آنان بنا بر روش خود همزه را مفتوح تلفظ کنند و دئلی گویند و گاهی نیز همزه را از جهت انفتاح وی و انضمام ما قبل به واو بدل کنند و دولی گویند. ابن کلبی گوید آن دیلی است به یاء و گاهی دئلی (بکسرتین) هم آمده است اما این نادر است. (منتهی الارب). قبیله ای است از بکر بن عبد مناه بن و ایشان بنوالدئل بن بکر بن عبدمناه هستند و ابوالاسود دئلی واضع علم نحو بفرمان امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب از ایشانست. (از صبح الاعشی ج 1 ص 350). و نیز رجوع به ابوالاسود شود
(دِ ءَ)
لغت نامه دهخدا
قبیله ای است و بدان ابوالاسود ظالم دئلی بن عمرو منسوب است و این غیر قبیلۀ دئل است. (منتهی الارب)
(دِ)
لغت نامه دهخدا
باقیماندۀ آب در حوض و جز آن. (منتهی الارب). بقیۀ آب. (از اقرب الموارد) ، کینه و دشمنی. (منتهی الارب). حقد و کینه ای که گشوده نمیشود و زایل نمیگردد. (از اقرب الموارد). ج، أدعاث، دعاث. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، اول بیماری. (از ذیل اقرب الموارد از تاج). و رجوع به دعث شود
دادن، ادا کردن، دیدن
دعا، نیایش