معنی خنجله - جستجوی لغت در جدول جو

خنجله

لغت نامه دهخدا

خنشله

(تَ عَقْ قُ)

لرزیدن از کلانسالی و پیری. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). یقال: خنشل الرجل خنشله

لغت نامه دهخدا

خنجل

(خِ جِ)

زن دفزک بی شرم، زن گول. احمق، زن بدزبان. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خنجه

(خَ / خُ جَ / جِ)

آوازی که هنگام مجامعت بخصوص نزدیک به انزال از بینی آدمی برمی آید و خنج خنج نیز گویند. (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خنجه

(خَ جَ / جِ)

تمر هندی. (یادداشت بخط مؤلف). رجوع به تمر هندی شود:
کفش صندول و مهبل... زنش
هردو گوژند و هر دو ناهموار
هیچ کس را گناه نیست درین
که برد جمله را همی از کار
این یکی را بخنجه و خفتن
وآن دگررا بلنجه و رفتار.
لبیبی.
گر خنجه کند عذرا بر مامچه لم.
عسجدی (از فرهنگ اسدی چاپی)

لغت نامه دهخدا

خجله

(خَ لَ / لِ)

کلمه دیگری بوده است در تداول فارس از خجلت: از رشک هر جویی از آن دجله غرق خجله. (ترجمه محاسن اصفهان ص 13)

لغت نامه دهخدا

کنجله

(کُ جُ لَ / لِ)

در هم فرورفته و پیچیده شده. در هم کشیده و چین و شکن به هم رسانیده. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

فنجله

(فَ جَ لَ)

دوری میان هر دو ساق و هر دو پای. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، رفتاری سست. (منتهی الارب). فنجلی ̍. (اقرب الموارد)