معنی خضربه - جستجوی لغت در جدول جو

خضربه

لغت نامه دهخدا

ضربه

ضربت، کوبیدن،
ضربه کردن: در ورزش در کشتی، حریف را با ضربه فنی از پا درآوردن

فرهنگ فارسی عمید

خضره

(خَ ضِ رَ)

نام زمین متعلق به محارب در نجدو گویند: از اعمال مدینه است. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

خضره

(خَ ضِ رَ)

مؤنث خضر. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

خضره

(خِ رَ)

نام یکی از صحابیان است که در خدمت پیغمبر احترام بسیار داشت. (از قاموس الاعلام ترکی ج 3). در دایره المعارف های اسلامی، واژه صحابی به معنای یار پیامبر آمده است، کسی که در زمان حیات پیامبر با او ملاقات کرده، ایمان آورده و با اسلام از دنیا رفته است. این تعریف در علم حدیث و تاریخ اسلام کاربرد بسیار زیادی دارد و تأثیر بسزایی در فهم سنت نبوی دارد.

لغت نامه دهخدا

خضبه

(خُ بَ)

زن بسیارخضاب. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ بَ)

ده مخروبه ای است از دهستان بازفت بخش اردل شهرستان شهرکرد اصفهان. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ بَ)

غربال. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). ج، خربات، فساد در دین. (منتهی الارب) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ رَ بَ)

مخفف خرابه است که ویرانه باشد. (برهان قاطع)

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ رَ بَ)

نام سرزمینی است بحوالی ضربه و بدانجا معدنی است که آنرا معدن خربه نامند. ابومنذر گوید خربه دختر قنص بن معدبن عدنان مادر بکر دختر ربیعه بن نزار بود که بدین سرزمین فرودآمد و نام او بر آنجا بماند. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ رَ بَ)

عیب، شرمگاه، خواری. (منتهی الارب) (از تاج العروس). ج، خربات در هر سه معنی

لغت نامه دهخدا

خربه

(خَ رِ بَ)

مؤنث خرب، جای ویران و ناآباد. (منتهی الارب) (از تاج العروس). ج، خرب، خربات، خرائب
جای ویران و ناآباد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) ، هیئه خارب. (منتهی الارب). ج، خرب

لغت نامه دهخدا

خربه

(خُ بَ)

فساد در دین. (منتهی الارب) ، هر ثقبۀ مدوری، وسعت شکافتگی گوش. ج، خرب، خروب، اخراب، سوراخ سوزن. ج، خرب، خروب، اخرب، سوراخ کون. ج، خرب، خروب، اخراب، دستۀ توشه دان یا توشۀ آن. ج، خرب، خروب، اخراب، ظرفی که شبان در آن توشۀ خود می نهد. ج، خرب، خروب، اخراب، مغاکچۀ سرین. (منتهی الارب) (از تاج العروس). ج، خرب، خروب، اخراب

فساد در دین. (منتهی الارب) ، هر ثقبۀ مدوری، وسعت شکافتگی گوش. ج، خُرب، خُروب، اَخراب، سوراخ سوزن. ج، خُرب، خروب، اَخرب، سوراخ کون. ج، خُرب، خُروب، اَخراب، دستۀ توشه دان یا توشۀ آن. ج، خُرب، خُروب، اَخراب، ظرفی که شبان در آن توشۀ خود می نهد. ج، خُرب، خُروب، اَخراب، مغاکچۀ سرین. (منتهی الارب) (از تاج العروس). ج، خُرب، خُروب، اَخراب

لغت نامه دهخدا

خربه

(خِبَ)

نوع خرابی و هیئت آن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خضره

(خَ ضِ رَ)

واحد خضر، یعنی یک ترۀ سبز، یک درخت که در آخر گرما سبز شود و بار آورد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ضربه

(ضَ بَ / بِ)

ضربت. زخم. کوب. یک بار زدن. زد:
قابل امر شدن چون گوئی
پس بیک ضربه بپایان رفتن.
عطار.
، پانسه که بدان قمار بازند، و آن را قرعه نیز گویند. (غیاث) (آنندراج). نقش. کعبتین (مجازاً) :
همه در ششدر عجزند ترا داو بهفت
ضربه بستان و بزن زآنکه تمامی ندب است.
انوری.
- دوضربه زدن، از دو جای متمتع شدن.
- ضربه نهادن، گویا چیزی شبیه به طرح کردن و نهادن مهره باشد. در طرح حریف یک یا چند مهرۀ خود را بعمد باطل می کند و در ضربه نهادن بحریف حق یک یا چند حرکت می دهد: کرمان که درعموم عدل و شمول امن و دوام خصب و فرط راحت و کثرت نعمت فردوس اعلی را دورخ مینهاد و با سغد سمرقند و غوطۀ دمشق لاف زیادتی می زد امروز در خرابی، دیار لوط و زمین سبا را سه ضربه نهاد... (بدایع الازمان)

لغت نامه دهخدا

مضربه

(مَ رَ / رِ بَ)

شمشیر. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، تیزی و زخم گاه شمشیر. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خضرفه

(تَ عَجْ جُ)

کلانسال شدن عجوز و زیاد شدن پوست آن. (منتهی الارب) (از تاج العروس). یقال: خضرفت العجوز

لغت نامه دهخدا

خضرمه

(تَ عَ رُ)

بین بین گردانیدن. (منتهی الارب)