معنی خسقی - جستجوی لغت در جدول جو

خسقی(خَ سَ)

لغت نامه دهخدا

سقی

آب دادن، به کسی آب دادن برای آشامیدن

فرهنگ فارسی عمید

فسقی

به یونانی فروع است. (فهرست مخزن الادویه)

لغت نامه دهخدا

سقی

(سَ)

دهی از دهستان زبید بخش جویمند حومه شهرستان گناباد، دارای 649 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات، ابریشم، زعفران است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

سقی

(سَ قی ی)

ابر بزرگ قطره. (منتهی الارب) (آنندراج). میغ بزرگ قطره. (مهذب الاسماء) ، گیاه بردی، خرمابن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

سقی

(سِقْیْ)

اسم است سقی را یعنی آب خورده و سیراب، کشت آب پاشیده، بهره ای از آب، کشت آبی. (منتهی الارب) ، زردآب که در شکم گرد آید. (آنندراج) (منتهی الارب) ، پوستکی که در آن آب زرد باشد و از شتربچه شکافته شود

لغت نامه دهخدا

خسی

(خَ)

حقارت. پستی. دونی. (ناظم الاطباء) :
چرا که باز نداری چو مردمان بهوش
خسیس جان و تنت را ز ناکسی و خسی.
ناصرخسرو (دیوان چ تقوی ص 470).
گر او راه دوزخ گرفت از خسی
ازیراه دیگر تو در وی رسی.
سعدی (بوستان)

لغت نامه دهخدا

خسی

(خَ سی ی)

گلیم مانند و یا خرگاه مانندی که ازپشم گوسفند بافند. (منتهی الارب) (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

خسی

(خُ)

پدرزن و پدرشوهر زن. خسر. (لغت محلی شوشتر) ، کلمه ای است که بدشمن گویند در وقت غلبه. (لغت محلی شوشتر)

لغت نامه دهخدا

خسق

(تَ لُ)

به هدف رسیدن تیر. (منتهی الارب). تیر بر نشانه گذاره کردن یا در وی نشستن. (تاج المصادر بیهقی) ، کندن ناقه زمین را بسپل در رفتن. (منتهی الارب) (از تاج العروس). منه: خسقت الناقه الارض

لغت نامه دهخدا

خسق

(خَ سَ)

گلی است که آن را به صفاهانی گل کاویشه گویند و به عربی عصفر خوانند. (برهان قاطع). کافشه. کاجیره. گل رنگ. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

مسقی

(مَ قی ی)

نعت مفعولی از سقی. (از اقرب الموارد). سیراب. (منتهی الارب) ، آبی. مقابل دیمی و مظمی و مظمأی. (یادداشت مرحوم دهخدا). و رجوع به مسقوی شود

لغت نامه دهخدا

مسقی

(مَ قا)

وقت و موقع سقی و آبیاری کردن زمین. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تسقی

(اِ فِ)

خوردن شتران حوذان تر را و فربه شدن از آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) ، خون و مانند آن در خویشتن چیدن. (تاج المصادر بیهقی). قبول کردن چیزی آب را و سیرآب شدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) : تسقی الماء و الصبغ اذا تشرّبه (اقرب الموارد)

خوردن شتران حوذان تر را و فربه شدن از آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) ، خون و مانند آن در خویشتن چیدن. (تاج المصادر بیهقی). قبول کردن چیزی آب را و سیرآب شدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از متن اللغه) (از اقرب الموارد) (از المنجد) : تسقی الماء و الصبغ اذا تشرَّبه ُ (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خسپی

(خُ)

ستارۀ مشتری را گویند. (برهان قاطع) (آنندراج) (انجمن آرای ناصری). در حاشیۀ برهان قاطع این کلمه مصحف ’برجیس’ حدس زده شده است. رجوع به خسبی شود

لغت نامه دهخدا

خبقی

(خِ بِقْ قا)

نوعی از دویدن است، اسب تیزرو. این کلمه گاهی بصورت صفت برای شتر استعمال میشود ناقه خبقی و آن بمعنای شتر مادۀ گشاده گام است. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خرقی

(خِ رَ)

منسوب به بیع خرق. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

خرقی

(خِ رَ)

عمرو بن حسین بن عبدالله خرقی، مکنی به ابوالقاسم. از بغدادیان بود و او را کتابی است بنام مختصر در فقه بر مذهب احمد حنبل. او از فقیهان صالح و شدیدالورع بود و قاضی ابویعلی بن الفراء می گوید اومصنفات بسیار و تخریجات فراوان در مذهب داشت ولی درمعرض اشاعه و انتشار قرار نگرفت چه او چون از مدینهالسلام خارج شد بنابر قول ابوالحسن تمیمی کتب خود را در درب سلیمان ایداع کرده و بعد درب سلیمان آتش گرفت و آتش بر کتب او افتاد و بر اثر آن کتب او انتشار نیافت. مرگ خرقی بسال 334 ه. ق. بدمشق اتفاق افتاد. (از انساب سمعانی). و رجوع به معجم المطبوعات شود

عمرو بن حسین بن عبدالله خرقی، مکنی به ابوالقاسم. از بغدادیان بود و او را کتابی است بنام مختصر در فقه بر مذهب احمد حنبل. او از فقیهان صالح و شدیدالورع بود و قاضی ابویعلی بن الفراء می گوید اومصنفات بسیار و تخریجات فراوان در مذهب داشت ولی درمعرض اشاعه و انتشار قرار نگرفت چه او چون از مدینهالسلام خارج شد بنابر قول ابوالحسن تمیمی کتب خود را در درب سلیمان ایداع کرده و بعد درب سلیمان آتش گرفت و آتش بر کتب او افتاد و بر اثر آن کتب او انتشار نیافت. مرگ خرقی بسال 334 هَ. ق. بدمشق اتفاق افتاد. (از انساب سمعانی). و رجوع به معجم المطبوعات شود

لغت نامه دهخدا

خرقی

(خَ رَ)

منسوب به خرق که قریه ای است در سه فرسخی مرو. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

خرقی

(خَ رَ)

عبدالرحمن محمد بن قطن خرقی، مکنی به ابومحمد. مردی از عالمان زبان عرب بود و مسائل فقه مالک نیکو میدانست. ابوزرعه مسیحی او را از خرق ذکر کرده است. (از انساب سمعانی)
حسن بن رشد خرقی. از قدمای اهل حدیث بوده، از عبدالملک بن جریح حدیث کرد و از او جماعتی حدیث کردند. ابوزرعه مسیحی از او نام برده است. (از انساب سمعانی)
اسحاق بن لیث خرقی، ساکن قریۀ خرق بود و پسرش از او حدیث کرد. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

خرقی

(خَ)

غله ای شبیه به کرسنه که مردم کرمان و یزد آنرامی پزند و می خورند و از آن نیز نان می سازند. (ناظم الاطباء) (برهان قاطع). مشنگ. (بحر الجواهر). خلّر

لغت نامه دهخدا

خسبی

(خُ)

ستاره مشتری. (یادداشت بخط مؤلف) :
درنده چو شیران دمنده چو ثعبان
درفشان چو خسبی درخشان چو آذر.
استاد بلعمی

لغت نامه دهخدا

خلقی

(خِ قی ی)

منسوب به خلقت. طبیعی. گهری. گوهری. مادرزاد. مادرآورد. جبلی. فطری. خداداد. سرشتی. غریزی. موروثی. نهادی. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

خسوی

(خَ)

از رودهای فارس است آبش شیرین و گوارا است: آب رودخانه رودبال یا رودبار داراب و آب رود شاهیجان داراب و آب فسارود داراب و آب رود هشی داراب در نزدیکی قریۀ بیزدان داراب بهم پیوسته رود خانه خصوی معروف به آب رود خانه خسوی گردد. (از فارسنامۀ ابن بلخی)

لغت نامه دهخدا

سقی

(تَ نَسْ سُ)

آب دادن. (منتهی الارب) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی) (دهار).
- سقی اﷲ ثراه، خدا گور او را سیراب سازد. خدا رحمت خویش بر گور او ریزد.
، سقیاً لک گفتن کسی را، گرد آمدن آب زرد در شکم کسی و بیمار استسقا گردیدن، غیبت و عیب نمودن کسی را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا