- خبت (خَ)
زمین بدون سنگلاخ که در آن شن ریزه باشد. (از یاقوت در معجم البلدان) ، زمین گود وسیع. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه) (از لسان العرب) : ’نزلوا فی خبت من الارض’. (از اقرب الموارد) ، زمین صاف در بیابان پر از سنگ سیاه حره. (بنابر قول ابوعمر و بنقل یاقوت در معجم البلدان) ، زمین فرورفته و مشکلی که چون از آن برآمدن حاصل آید بزمین صاف و سهل رسند. (از معجم البلدان یاقوت). ج، خبوت، اخبات، گودالی که در آن ریگ باشد. (از معجم الوسیط). ج، خبوت، اخبات، درۀ طولانی که در آن نباتی از نوع عضاء باشد. (معجم الوسیط) (معجم البلدان)
