معنی حیصاء - جستجوی لغت در جدول جو

زن موی رفته از سر. زن دغ سر. (آنندراج). مؤنث احص، بی موی. (معجم البلدان) ، سال تنگ. (مهذب الاسماء). سال بی نفع و بی خیر. (منتهی الارب) ، زن بدیمن. زن بدقدم، باد روشن بی گرد و غبار. (آنندراج) ، زمین بی گیاه. (معجم البلدان) ، لحیه حصاء،ریشی شکسته و کوتاه که دراز نشود. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

شیصاء

شیص، نوعی از ردی تر خرما، (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، صیصاء، معرب از فارسی است که گاهی آنرا شیشاء نیز گویند، و شیصا و شیصه و شیش و صیص به یک معنی است، (از المعرب جوالیقی ذیل ص 217)، رجوع به شیص در همه معانی و دیگر مترادفات کلمه شود، درد دندان، (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)، درد شکم، (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

صیصاء

صیص، (منتهی الارب)، غورۀ خرما که آن را دانه نبود، (المعرب ص 217)، دانۀ حنظل بی مغز، (منتهی الارب)، پوست تخم حنظل، (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

عیصاء

(عَ)

شدت سختی و حاجت، و آن مانند ’عوصاء’ است و کمتر به کار رود. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خیصاء

(خَ)

مؤنث اخیص، زن کلان و ضعیف، بزی که یک شاخ وی راست استاده و شاخ دیگر بسرش چسبیده باشد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب).
- عنز خیصاء، ماده بز یک شاخ. (منتهی الارب).
، زنی که یک چشم وی خرد و دیگری کلان باشد، عطیه اندک. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). ج، خیص

لغت نامه دهخدا

ایصاء

(اِ تِمْ)

اندرز کردن، (از ’وص ی’) (منتهی الارب) (آنندراج) (تاج المصادر بیهقی) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ص 23)

لغت نامه دهخدا

حنصاء

(حِ)

مرد ناتوان و ضعیف. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حیراء

(حَ)

حائره. (اقرب الموارد). رجوع به حائره شود

لغت نامه دهخدا

حیصان

(تَ ضَوْ وُ)

برگشتن و به یک سو شدن از چیزی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). بگردیدن، بگریختن. (المصادر زوزنی). رجوع به حیص شود

لغت نامه دهخدا

حیضاء

(حَ)

زنی که بحالت حیض باشد. (غیاث) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

حیفاء

(حَ)

مؤنث احیف، ارض حیفاء، زمین بی باران. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

حوصاء

(حَ)

مؤنث احوص. وصف است از حوص یعنی زن که دنبالۀ چشم او باریک و تنگ باشد، بطوری که گوئی دوخته شده است. (از اقرب الموارد). چشمی که گوشۀ وی تنگ بود. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

حصاء

(حَ)

سنگریزه ها. سنگ ریزه. (دهار) (منتهی الارب). شن. یکی آن حصاه است. و در تداول شعرای فارسی زبان همزۀ آخرش افتاده است. رجوع به حصا شود، جوهر حجری که در مثانه و گرده و معاء و کبد و طحال و ریه پیدا شود. تهانوی گوید: به فتح حاء و صاد مهملتین و به مد الف، سنگ ریزه. علامه گوید: آن جوهری است از مادۀ سنگ که در مثانه و کلیه متکون و در روده و جگر و شش نیزتولید میشود. سبب تولید آن هم استعمال غذاهای لزج که حرارت غریزیه آن را متحجر میکند میباشد. چنانکه دربحرالجواهر ذکر کرده است. (کشاف اصطلاحات الفنون)

لغت نامه دهخدا