معنی حنذوه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(خُ ذُ وَ)

سر کوه مشرف. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

(حَ وَ)

گیاهی است خوشبوی که در زمین نرم روید. (اقرب الموارد). و اذریون دشتی و ریحان و اسپی است. (منتهی الارب)

(حُ ذَ)

گرمای سخت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

(حِذْ وَ)

حذیا. عطیه. بخشش، پارۀ گوشت، مقابل. برابر. (منتهی الارب). حذاء. حذو. حذه. حذوه

(حُذْ وَ)

پارۀ گوشت. حذیه، مقابل. برابر. (منتهی الارب). حذاء. حذوه. حذو. حذه

(حَذْ / حِذْ / حُذْ وَ)

چرم پاره ای که وقت چرم بریدن کفشگران برآید و پیش آنها جمع گردد. (منتهی الارب)

مقابل برابر

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما