معنی حشماء - جستجوی لغت در جدول جو

حشماء

لغت نامه دهخدا

(حُ زَ)

جمع واژۀ حازم. و حزیم

(تَ شَیْ طُ)

حش ء به سوط، با تازیانه بر پهلو و شکم زدن، حش ء به سهم، تیر بر شکم زدن، حش ءالمراه، آرمیدن با وی، حش ء نار،افروختن آتش، دما برگرفتن. (زوزنی)

لغت نامه دهخدا

رشماء

(رَ)

ضبع رشماء، کفتاری که در روی آن سیاهی باشد. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عشماء

(عَ)

مؤنث أعشم. (از اقرب الموارد). رجوع به اعشم شود، هر درختی که خشک آن بیش از تر و رطب آن باشد. (از اقرب الموارد). زمین که درخت خشکش بیش و ترکم باشد. (منتهی الارب) ، زمین گردناک. (منتهی الارب) : أرض عشماء، زمین که بجهت رسیدن غبار و گرد، در آن درختان خشک باشد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خشماء

(خَ)

مؤنث اخشم. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد). زن فراخ بینی. (از منتهی الارب) (از تاج العروس). زنی که بینی وی از علتی بو گرفته باشد، زنی که قوه شامه نداشته باشد. (از تاج العروس) (منتهی الارب) (از لسان العرب)

مؤنث اَخشَم. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد). زن فراخ بینی. (از منتهی الارب) (از تاج العروس). زنی که بینی وی از علتی بو گرفته باشد، زنی که قوه شامه نداشته باشد. (از تاج العروس) (منتهی الارب) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

حصماء

(حَ)

ماده خر تیزدهنده. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

حشیاء

(حَشْ)

تأنیث حشیان، نعت مؤنث از حشی. تاسه برافتاده

لغت نامه دهخدا

حثماء

(حَ)

بقیۀ ریگ در وادی. (منتهی الارب)