معنی حسکه در لغت نامه دهخدا

ابن عتاب حبطی. از صعالیک عرب بود و سیستان را به غلبه بگرفت و عبدالرحمان بن حروی طائی را که حاکم سیستان از طرف امیرالمؤمنین بود بکشت. (حاشیۀ تاریخ سیستان ص 90، از فتوح بلاذری و کامل ابن اثیر). و در حق طائفۀ حبطی و حبطات گفته اند:، رایت الحمر من شرالمطایا، کما الحبطات شر بنی تمیم.، (البیان و التبیین جاحظ ج 3 ص 244). رجوع به حبطات شود

معنی حسکه در لغت نامه دهخدا

به لغت مصری ستیناج است

معنی حسکه در لغت نامه دهخدا

یکی حسک. یکی خار سه پهلو. یکی شکوهه. یکی خارخسک، یکی خار سه پهلوی آهنین یا از نی، ریختن در راه دشمن را، کینۀ سخت. دشمنی

معنی حسکه - جستجوی لغت در جدول جو

حسکه

لغت نامه دهخدا

حسکه

لغت نامه دهخدا

حسکه

لغت نامه دهخدا

حسبه

اجر، ثواب، مزد، امید مزد و ثواب از خداوند

فرهنگ فارسی عمید

حسنه

نیک، خوب، کار نیک و پسندیده، نیکویی

فرهنگ فارسی عمید

مسکه

نوعی چربی که از شیر یا دوغ می گیرند، کره

فرهنگ فارسی عمید

حسوه

(حَسْ وَ)

یک بار آشامیدن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

حسوه

(حُسْ وَ)

اندازۀ پری دهان از حسو، یعنی از هر چیز رقیق که توان آشامید. ج، احسیه. احسوه. جج، احاسی، یکبار آشامیدن. و به این معنی به فتح حاء، افصح است

لغت نامه دهخدا

حشکه

(حَ شَ کَ)

باران ریزه. مثل الحفشه و الغبیه و هی فوق البغشه. (اقرب الموارد) ، جاؤا بحشکتهم، آمدند همه. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

حرکه

(تَ شَ شُ)

رجوع به حرکت شود

لغت نامه دهخدا

حرکه

(حَ کَ)

درخت چوب پنبه. شویر. شوبر. زلنفج. برینس

لغت نامه دهخدا

حبکه

(حَ بَ کَ)

اصل و بیخ انگور. (آنندراج) ، پست لوله کرده. پارۀ پست. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

حبکه

(حُ کَ)

بستنگاه بند ازار، نیفۀ ازار، رسن کمربند، تسمه ای که بدان سر کوهه را به میخهای پالان بندند. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

حوکه

(حَ وَ کَ)

حاکه. جمع واژۀ حائک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). مردان بافنده. (آنندراج). بافندگان. نساجان. جولاهان. جولاهگان. رجوع به حائک شود

لغت نامه دهخدا

حنکه

(حَ نَ کَ)

پشتۀ مشرف از زمین بلند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حنکه

(حُ کَ)

آزمایش. (مهذب الاسماء). آزمایش و تجربه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). ج، حنک. (مهذب الاسماء) ، چوب یا دوال که میخهای پالان به وی استوار کنند. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) ، چوبی که زیر زنخ ناقه بسته سر دیگر آن بر گردن بچه بندند تا ناقه بر آن مهربان گردد. (منتهی الارب). ج، حناک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حنکه

(حُ نُ کَ)

زن دانا. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). زن دانا و آزموده. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بسکه

(بَ کِ)

چه بسیار که. چندانکه:
بسکه بر گفته پشیمان بوده ام
بسکه بر ناگفته شادان بوده ام.
رودکی (از امثال و حکم دهخدا).
بسکه بزرگان جهان داده اند
خردسران را شرف جاودان.
خاقانی.
گلگون اشک بسکه دواند به هر طرف
آن کس که او کشیده ندارد عنان چشم.
سلمان ساوجی.
بسکه اندر وی غریب عور رفت
صبحدم چون اختران در گور رفت.
مولوی.
بسکه بوسیدم امسال لب نازک او
از لبش جای سخن بوسه چکد از گفتار.
قاآنی (از فرهنگ ضیاء).
بسکه خاموش نشستم سخن از یادم رفت
بسکه ماندم بغریبی وطن از یادم رفت.
(امثال و حکم دهخدا).
- امثال:
بسکه گفتم زبان من فرسود. (امثال و حکم دهخدا).
بسکه گفتم زبانم مو برآورد. (امثال و حکم دهخدا).
- از بسکه، چندانکه. آنقدر که. ز بسکه، مخفف بسم اﷲ. (آنندراج) :
نجسته فقر، سلامت کجا کنی حاصل
نگفته بسم، بالحمد چون کنی مبدا.
خاقانی.
هست امین چار حرف و تاج سه حرف
بسم بین هم سه حرف و اﷲ چار.
خاقانی.
ورق چو کار فروبسته بازنگشاید
بهر کتاب که نامش چو بسم عنوان نیست.
حیاتی گیلانی (از آنندراج)