در دستور زبان کلام و سخنی که مفید معنی بوده و مرکب از مسند و مسندالیه باشد، همه، همگی، همه، همگی، تماماً، خلاصه جملۀ شرطیه: در نحو، جمله ای که در آن ادات شرط از قبیل آن، «لو» و «لولا» باشد جملۀ معترضه: جمله ای خارج از موضوع که میان کلام وارد شود
در دستور زبان کلام و سخنی که مفید معنی بوده و مرکب از مسند و مسندالیه باشد، همه، همگی، همه، همگی، تماماً، خلاصه جملۀ شرطیه: در نحو، جمله ای که در آن ادات شرط از قبیل آن، «لو» و «لولا» باشد جملۀ معترضه: جمله ای خارج از موضوع که میان کلام وارد شود
مرکّب از: ب + جمله، بالتمام. تماماً. همه. جملتان. بتمامه. کاملاً. یکسر: چنین گفت آنگه به لشکر همه که باشند او را بجمله رمه. فردوسی. مردمان بجمله دستها برداشته تا رعایای ما گردند. (تاریخ بیهقی). منکیتراک را... بازداشتند. و دیگر برادران و قومش را بجمله فروگرفتند. (تاریخ بیهقی). چون کارها بر این جمله قرار گرفت خان را بشارت داده اند تا آنچه رفته است بجمله معلوم وی شود. (تاریخ بیهقی). همه بیشی او بجمله کمی است همه وعده او سراسر هباست. ناصرخسرو. گر درست است قول معتزله این فقیهان بجمله کفارند. ناصرخسرو. زینها بجمله دست بکش همچو من از آنک بر صورت من و تو و بر سیرت خرند. ناصرخسرو. اگر تواز خرد و جستجوی بیزاری نه مردمی و ز تو ما بجمله بیزاریم. ناصرخسرو. و رجوع به جمله شود، بحرکت آمدن. طغیان کردن. جنبش آغاز کردن: ز هر دو سپه بر فلک شد خروش زمین همچو دریا بر آمد بجوش. فردوسی. باده نوشان درآمدند بجوش در و دیوار برکشید ندا. ناصرخسرو. بر عدم ها کان ندارد چشم و گوش چون فسون خواند همی آید بجوش. مولوی. ، آشفته شدن. خشمگین شدن: گو نامبردار شد پرخروش از آن گفت ها اندر آمد بجوش. فردوسی. و رجوع به جوش شود
مُرَکَّب اَز: ب + جُملِه، بالتمام. تماماً. همه. جملتان. بتمامه. کاملاً. یکسر: چنین گفت آنگه به لشکر همه که باشند او را بجمله رمه. فردوسی. مردمان بجمله دستها برداشته تا رعایای ما گردند. (تاریخ بیهقی). منکیتراک را... بازداشتند. و دیگر برادران و قومش را بجمله فروگرفتند. (تاریخ بیهقی). چون کارها بر این جمله قرار گرفت خان را بشارت داده اند تا آنچه رفته است بجمله معلوم وی شود. (تاریخ بیهقی). همه بیشی او بجمله کمی است همه وعده او سراسر هباست. ناصرخسرو. گر درست است قول معتزله این فقیهان بجمله کفارند. ناصرخسرو. زینها بجمله دست بکش همچو من از آنک بر صورت من و تو و بر سیرت خرند. ناصرخسرو. اگر تواز خرد و جستجوی بیزاری نه مردمی و ز تو ما بجمله بیزاریم. ناصرخسرو. و رجوع به جمله شود، بحرکت آمدن. طغیان کردن. جنبش آغاز کردن: ز هر دو سپه بر فلک شد خروش زمین همچو دریا بر آمد بجوش. فردوسی. باده نوشان درآمدند بجوش در و دیوار برکشید ندا. ناصرخسرو. بر عدم ها کان ندارد چشم و گوش چون فسون خواند همی آید بجوش. مولوی. ، آشفته شدن. خشمگین شدن: گو نامبردار شد پرخروش از آن گفت ها اندر آمد بجوش. فردوسی. و رجوع به جوش شود
نباتی است میان شجر و گیاه که برگش چون مورد و میوه اش باندازه بار سرو است. ابتدا سبزاست و چون برسد سیاه و نرم گردد. چوب آن سخت و اندرون آن سپید و زرد مایل بسرخی و ریشه هایش باریک است و در طب مورد استعمال دارد صفیراء
نباتی است میان شجر و گیاه که برگش چون مورد و میوه اش باندازه بار سرو است. ابتدا سبزاست و چون برسد سیاه و نرم گردد. چوب آن سخت و اندرون آن سپید و زرد مایل بسرخی و ریشه هایش باریک است و در طب مورد استعمال دارد صفیراء
