معنی ثرماء در لغت نامه دهخدا

مؤنث ارثم که اسب سر بینی سفید یا سپید لب بالایین باشد. (از آنندراج). مؤنث ارثم. (منتهی الارب). گوسپند که سر بینی آن سیاه و سایر بدن سپید باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

عرماء

(عَ)

مؤنث أعرم. (منتهی الارب (از اقرب الموارد). یعنی سیاه و سپید آمیخته. (ناظم الاطباء). ج، عرم. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، مار که خجکهای سیاه و سپید داشته باشد. (منتهی الارب). مار رقشاء. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کرماء

(کُ رَ)

جمع واژۀ کریم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). جوانمردان. بامروتان. (از آنندراج). رجوع به کریم شود

لغت نامه دهخدا

فرماء

(فَ)

زن تنگ شرم به دارو. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قرماء

(قَ)

ناقه قرماء، شتر مادۀ پوست بینی بریده آونگان گذاشته. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غرماء

(غُ رَ)

جمع واژۀ غریم. (اقرب الموارد) (دهار). رجوع به غریم شود

لغت نامه دهخدا

ترماء

(اِ جِ)

تیر انداختن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تیر انداختن یکی دیگری را. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خرماء

(خَ)

نام اسب راشدبن منفی بن شماس است. (منتهی الارب)
اسبی است مر بنی ابی ربیعه را. (منتهی الارب)
نام اسب زید فوارس ضبی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خرماء

(خَ)

نام چشمه ای است در وادی صفراء. (منتهی الارب). عین الصفراء. (معجم البلدان)
نام زمینی است ازآن بنی عبس بن رباح از عداوه. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

خرماء

(خَ)

مؤنث اخرم. رجوع به اخرم شود، گوش شکافته و سوراخ کرده. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب) (از قاموس) ، لب چاک. (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از تاج العروس) ، هر پشته ای که از آن به زمین پست فروروند. (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، هر پشته ای که آن را جانبی است که بالا برآمدن از آن جانب امکان ندارد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) ، ماده بزی که گوش وی را در پهنا شکافته باشند. (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

مؤنث اَخْرَم. رجوع به اخرم شود، گوش شکافته و سوراخ کرده. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب) (از قاموس) ، لب چاک. (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از تاج العروس) ، هر پشته ای که از آن به زمین پست فروروند. (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، هر پشته ای که آن را جانبی است که بالا برآمدن از آن جانب امکان ندارد. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) ، ماده بزی که گوش وی را در پهنا شکافته باشند. (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ثریاء

(ثَ)

خاکی که اگر تر گردانند چسبنده نگردد، خاک نمناک و تر، نم

لغت نامه دهخدا

ثرباء

(ثَ)

فربه. شاه ثرباء، گوسپند مادۀ فربه

لغت نامه دهخدا

ثمراء

(ثَ)

نام درختی است، درخت میوه ناک، زمین بسیارمیوه
جمع واژۀ ثمره

لغت نامه دهخدا

ثرمان

(ثَ)

درختی است که به اشنان ماند و آن ترش است و شتران و گوسفندان خورند

لغت نامه دهخدا

ارماء

(اَ)

ارض ارماء، زمینی که در آن نه بیخ درخت مانده باشد نه شاخ آن، وآنرا ارض مأرومه نیز گویند. خالی و تهی و ویران

لغت نامه دهخدا

ارماء

(اَ)

جمع واژۀ رمی ّ

لغت نامه دهخدا

ارماء

(کَ اَ)

ربا دادن.

لغت نامه دهخدا

ثمراء

(ثَ)

نام پشته ای است کنارۀ طائف متصل سراه. (منتهی الارب). با باء نیز روایت شده است. (ثبراء). (مراصد الاطلاع)

لغت نامه دهخدا

ثلماء

(ثَ)

نام موضعی است و آن را اثلم نیز گویند

لغت نامه دهخدا

ثرواء

(ثَرْ)

ثروی. زن پرمال

لغت نامه دهخدا

ثرمداء

(ثَ مَ)

موضعی است یا آبی بدیار بنی سعد. صاحب مراصد الاطلاع گوید: آبی است از بنی سعد در وادی الستارین و گویند بکسر میم نام شهری است و هم گویند نام قریه ای است در وشم یمامه. و با کسر ثاء هم روایت شده است

لغت نامه دهخدا