معنی ثائجه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(ءِ جَ)

مصیبت. سختی. ج، بوائج. (منتهی الارب)

(ءِ جَ)

فراخی میان هر دو بلند از زمین درشت. (منتهی الارب). متسع مابین کل مرتفعین من غلظ او رمل. (اقرب الموارد) ، ریگ توده، گروه. (منتهی الارب)

(ءِ جَ)

باد تند. (المنجد)

(ءِ جَ)

تأنیث هائج، زمین خشک گیاه یا زردگیاه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج). زمینی که گیاه آن زرد یا خشک شده باشد. (ناظم الاطباء)

(جَ)

یکی از وادیهای قبلیه نواحی مکه. (مراصد)

مصیبت، سختی

مونث ثایر، هیجان

ریگتوده، گروه، در غاله

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما