معنی تغاربیک - جستجوی لغت در جدول جو

تغاربیک

لغت نامه دهخدا

مقابل روشن، تیره و تار، کنایه از پیچیده، درهم، مبهم، مشکل، سیاه، کنایه از بد، کنایه از افسرده، اندوهگین، خشمگین، کنایه از گمراه و پلید

فرهنگ فارسی عمید

تغاری

(تَ)

ناو کوچک و ناوه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تاریک

اکثر استعمال آن بمعنی تیره است مثلاً هرچه تاریک باشد آنرا تیره توان گفت بخلاف آنچه تیره بودهمه آنرا تاریک نمی توان گفت چنانکه تاریک رو بمعنی روسیاه، (آنندراج)، در استعمال، این لفظ خاص است و لفظ تیره عام، چرا که هر چیز که تاریک باشد آنرا تیره می توان گفت و آنچه تیره باشد آنرا تاریک نمی توان گفت، (از چراغ هدایت از غیاث اللغات)، محمد معین در حاشیۀ برهان قاطع آرد: از تار + یک (نسبت)، پهلوی تاریک از تار، در اوستا تاثرا (بارتولمه 650) (نیبرگ 223) (اساس اشتقاق فارسی 370)، سنگسری توریک، سرخه ای تاریک، شهمیرزادی تاریک (کتاب 2 ص 195)، اشکاشمی تاریکان (پیش از طلوع فجر) (گریرسن 98)، گیلکی تاریک، تیره، تار، ظلمانی، کدر - انتهی، ضد روشن، تار و تیره و جائی که روشن نباشد، (از فرهنگ نظام)، تار، تاران، تارون، تاره، تاری، تارین، (فرهنگ جهانگیری) (فرهنگ رشیدی)، مقابل روشن، سیاه، ظلماء، مظلم، عکامس، هائع، غبس، مردن، دلهم، دخیاء، دجوجی، دجداجه، داجیه، دجی، دحمس، دحمسه، دامج، ادموس، دامس: دحامس، شبهای تاریک، مغلندف، سخت تاریک، مغلظف، سخت تاریک، مغدره، شب تاریک، بحر دجداج، دریای سیاه و تاریک، (منتهی الارب) :
آبکندی دور وبس تاریک جای
لغزلغزان چون در او بنهند پای،
رودکی،
سیاوش ز گاه اندر آمد چو دیو
برآورد بر چرخ گردان غریو،
فردوسی،
بتن جامۀخسروی کرد چاک
بسر بر پراکند تاریک خاک،
فردوسی،
چو نیمی ز تیره شب اندرگذشت
طلایه بدیدش بتاریک دشت،
فردوسی،
چنین گفت بیژن ز تاریک چاه
که چون بود بر پهلوان رنج راه،
فردوسی،
بدان برترین نام یزدان پاک
برخشنده خورشید و تاریک خاک،
فردوسی،
بسر بر یکی ابر تاریک بود
بکیوان تو گفتی که نزدیک بود،
فردوسی،
ببارید از آن ابر تاریک برف
زمین شدپر از برف و بادی شگرف،
فردوسی،
ازو بازگشتم که بیگاه بود
که شب سخت و تاریک و بیماه بود،
فردوسی،
وز آن پس که پرسید فرخنده شاه
از آن ژرف دریا و تاریک چاه،
فردوسی،
چو مژگان بمالید و دیده بشست
در غار تاریک چندی بجست،
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 2 ص 353)،
کسری بنشست گفت دریغ باشد تباه کردن این، فرمود تا وی را در خانه ای کردند سخت تاریک چون گوری، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 340)، وی را بروشنایی آوردند یافتندش بتن قوی و گونه برجای گفتند ای حکیم ترا پشمینۀ سطبر و بند گران و جایی تنگ و تاریک می بینیم چگونه است که گونه برجایست و تن قوی تر است سبب چیست، (تاریخ بیهقی ایضاً ص 341)،
یکی باد برخاست و تاریک گرد
که آسان همی برربود اسب و مرد،
(گرشاسبنامه)،
سرانجام کاین مهر رخشان پاک
ز گردون فروشد بتاریک خاک،
شمسی (یوسف و زلیخا)،
همیدون همی بود یوسف بمهر
بمالید بر خاک تاریک، چهر،
شمسی (یوسف و زلیخا)،
دور شو دور شو ز نزدیکش
روشنی جو ز تنگ و تاریکش،
سنایی،
حجاب تاریک جهل برابر نور عقل او بداشت، (کلیله و دمنه)،
بس تاریک است روز خاقانی
تا کی ز تعب همی بشب دارد؟
خاقانی،
شبی سخت بی مهر وتاریک چهر
بتاریکی اندر که دیده ست مهر؟
نظامی،
اگر چشمه روشن بود بتیرگی جویها زیان ندارد و اگر چشمه تاریک بود بروشنی جوی هیچ امید نباشد، (تذکره الاولیاء)،
تو در میان خلایق بچشم اهل نظر
چنانکه در شب تاریک لمعۀ نوری،
سعدی،
با اینهمه گر حیات باشد
هم روز شود شبان تاریک،
سعدی،
فرومانده در کنج تاریک جای
چه دریابد از جام گیتی نمای ؟
سعدی (بوستان)،
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها؟
حافظ،
تاریک شبم را سحر آید روزی
وز گم شده یارم خبر آید روزی
این دلو تهی که در چه انداخته ام
نومید نیم که پر برآید روزی،
(از العراضه)،
، مجازاً بمعانی افسرده، اندوهگین، غمگین، پریشان حال:
چو آورد این نامه نزدیک من
برافروخت این روح تاریک من،
فردوسی،
هم اندر زمان شد بنزدیک او
که روشن کند جان تاریک او،
فردوسی،
مر او را بیارم بنزدیک تو
که روشن کند جان تاریک تو،
فردوسی،
همان نامور نامۀ زینهار
که پرموده را آمد از شهریار
بدان دژ فرستاد نزدیک اوی
درخشنده شد جان تاریک اوی،
فردوسی،
بیایند شادان بنزدیک من
شود روشن این جان تاریک من،
فردوسی،
ورا زود بفرست نزدیک من
که روشن کند جان تاریک من،
فردوسی،
مر او را که آرد بنزدیک من
درخشان کند جان تاریک من،
فردوسی،
بدو گفت گردوی انوشه بدی
چو ناهید در برج خوشه بدی ...
بدین کس فرستم بنزدیک اوی
درخشان کنم رای تاریک اوی،
فردوسی،
چو جفت من آید بنزدیک تو
درخشان کند رای تاریک تو،
فردوسی،
سواری فرستم بنزدیک تو
درخشان کنم رای تاریک تو،
فردوسی،
مرا خواست افکند در دام اوی
که تاریک بادادل و کام اوی،
فردوسی،
آه و دردا که چراغ من تاریک بمرد
باورم کن که از این درد بتر کس رانی،
خاقانی،
دیدۀ من شد سپید از هجر و دل تاریک ماند
خانه ها تاری شود چون پرده بر روزن کشند،
خاقانی،
کاشکی رنجه شدی باری بدیدی کز غمش
در دل تاریک خاقانی چه تابست آنهمه،
خاقانی،
، به مجاز، ناخردمند، گمراه، عاری از صفا، پلید:
وفا و خرد نیست نزدیک تو
پر از رنجم از رای تاریک تو،
فردوسی،
چو تنگ اندرآمد بنزدیکشان
نبود آگه از رای تاریکشان،
فردوسی،
نباید که بی نام در دست من
روانت برآید ز تاریک تن،
فردوسی،
روشنان خاقانی تاریک خوانندم ولیک
صافیم خوان چون صفای صوفیان را چاکرم،
خاقانی،
، پیچیده و درهم، مبهم، مشکل، سیاه:
گروگان فرستد بنزدیک ما
کند روشن این رای تاریک ما،
فردوسی،
و آن روز و آن شب اندیشه را بدین کار گماشت و سخت تاریک نمود وی را، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 258)، مگر عاقبت کار خوب شد که اکنون به ابتدا باری تاریک مینماید، (تاریخ بیهقی ایضاً ص 348)، بد، سیاه:
نباشد خرد هیچ نزدیک اوی
نیاز آورد بخت تاریک اوی،
فردوسی،
، بدکار، سیاهکار: چندانکه از نظر درویشان غایب شد ببرجی بررفت و درجی بدزدید تا روز روشن شد آن تاریک مبلغی راه رفته بود و رفیقان بی گناه خفته، (گلستان چ فروغی چ بروخیم ص 57)، این کلمه بیشتر با لفظ شدن و کردن و گردیدن و گشتن صرف شود، رجوع به این ترکیبها شود

اکثر استعمال آن بمعنی تیره است مثلاً هرچه تاریک باشد آنرا تیره توان گفت بخلاف آنچه تیره بودهمه آنرا تاریک نمی توان گفت چنانکه تاریک رو بمعنی روسیاه، (آنندراج)، در استعمال، این لفظ خاص است و لفظ تیره عام، چرا که هر چیز که تاریک باشد آنرا تیره می توان گفت و آنچه تیره باشد آنرا تاریک نمی توان گفت، (از چراغ هدایت از غیاث اللغات)، محمد معین در حاشیۀ برهان قاطع آرد: از تار + َیک (نسبت)، پهلوی تاریک از تار، در اوستا تاثرا (بارتولمه 650) (نیبرگ 223) (اساس اشتقاق فارسی 370)، سنگسری توریک، سرخه ای تاریک، شهمیرزادی تاریک (کتاب 2 ص 195)، اشکاشمی تاریکان (پیش از طلوع فجر) (گریرسن 98)، گیلکی تاریک، تیره، تار، ظلمانی، کدر - انتهی، ضد روشن، تار و تیره و جائی که روشن نباشد، (از فرهنگ نظام)، تار، تاران، تارون، تاره، تاری، تارین، (فرهنگ جهانگیری) (فرهنگ رشیدی)، مقابل روشن، سیاه، ظلماء، مظلم، عکامس، هائع، غبس، مردن، دلهم، دخیاء، دجوجی، دجداجه، داجیه، دجی، دحمس، دحمسه، دامج، ادموس، دامس: دحامس، شبهای تاریک، مغلندف، سخت تاریک، مغلظف، سخت تاریک، مغدره، شب تاریک، بحر دجداج، دریای سیاه و تاریک، (منتهی الارب) :
آبکندی دور وبس تاریک جای
لغزلغزان چون در او بنهند پای،
رودکی،
سیاوش ز گاه اندر آمد چو دیو
برآورد بر چرخ گردان غریو،
فردوسی،
بتن جامۀخسروی کرد چاک
بسر بر پراکند تاریک خاک،
فردوسی،
چو نیمی ز تیره شب اندرگذشت
طلایه بدیدش بتاریک دشت،
فردوسی،
چنین گفت بیژن ز تاریک چاه
که چون بود بر پهلوان رنج راه،
فردوسی،
بدان برترین نام یزدان پاک
برخشنده خورشید و تاریک خاک،
فردوسی،
بسر بر یکی ابر تاریک بود
بکیوان تو گفتی که نزدیک بود،
فردوسی،
ببارید از آن ابر تاریک برف
زمین شدپر از برف و بادی شگرف،
فردوسی،
ازو بازگشتم که بیگاه بود
که شب سخت و تاریک و بیماه بود،
فردوسی،
وز آن پس که پرسید فرخنده شاه
از آن ژرف دریا و تاریک چاه،
فردوسی،
چو مژگان بمالید و دیده بشست
در غار تاریک چندی بجست،
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 2 ص 353)،
کسری بنشست گفت دریغ باشد تباه کردن این، فرمود تا وی را در خانه ای کردند سخت تاریک چون گوری، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 340)، وی را بروشنایی آوردند یافتندش بتن قوی و گونه برجای گفتند ای حکیم ترا پشمینۀ سطبر و بند گران و جایی تنگ و تاریک می بینیم چگونه است که گونه برجایست و تن قوی تر است سبب چیست، (تاریخ بیهقی ایضاً ص 341)،
یکی باد برخاست و تاریک گرد
که آسان همی برربود اسب و مرد،
(گرشاسبنامه)،
سرانجام کاین مهر رخشان پاک
ز گردون فروشد بتاریک خاک،
شمسی (یوسف و زلیخا)،
همیدون همی بود یوسف بمهر
بمالید بر خاک تاریک، چهر،
شمسی (یوسف و زلیخا)،
دور شو دور شو ز نزدیکش
روشنی جو ز تنگ و تاریکش،
سنایی،
حجاب تاریک جهل برابر نور عقل او بداشت، (کلیله و دمنه)،
بس تاریک است روز خاقانی
تا کی ز تعب همی بشب دارد؟
خاقانی،
شبی سخت بی مهر وتاریک چهر
بتاریکی اندر که دیده ست مهر؟
نظامی،
اگر چشمه روشن بود بتیرگی جویها زیان ندارد و اگر چشمه تاریک بود بروشنی جوی هیچ امید نباشد، (تذکره الاولیاء)،
تو در میان خلایق بچشم اهل نظر
چنانکه در شب تاریک لمعۀ نوری،
سعدی،
با اینهمه گر حیات باشد
هم روز شود شبان تاریک،
سعدی،
فرومانده در کنج تاریک جای
چه دریابد از جام گیتی نمای ؟
سعدی (بوستان)،
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها؟
حافظ،
تاریک شبم را سحر آید روزی
وز گم شده یارم خبر آید روزی
این دلو تهی که در چه انداخته ام
نومید نیم که پر برآید روزی،
(از العراضه)،
، مجازاً بمعانی افسرده، اندوهگین، غمگین، پریشان حال:
چو آورد این نامه نزدیک من
برافروخت این روح تاریک من،
فردوسی،
هم اندر زمان شد بنزدیک او
که روشن کند جان تاریک او،
فردوسی،
مر او را بیارم بنزدیک تو
که روشن کند جان تاریک تو،
فردوسی،
همان نامور نامۀ زینهار
که پرموده را آمد از شهریار
بدان دژ فرستاد نزدیک اوی
درخشنده شد جان تاریک اوی،
فردوسی،
بیایند شادان بنزدیک من
شود روشن این جان تاریک من،
فردوسی،
ورا زود بفرست نزدیک من
که روشن کند جان تاریک من،
فردوسی،
مر او را که آرد بنزدیک من
درخشان کند جان تاریک من،
فردوسی،
بدو گفت گردوی انوشه بدی
چو ناهید در برج خوشه بدی ...
بدین کس فرستم بنزدیک اوی
درخشان کنم رای تاریک اوی،
فردوسی،
چو جفت من آید بنزدیک تو
درخشان کند رای تاریک تو،
فردوسی،
سواری فرستم بنزدیک تو
درخشان کنم رای تاریک تو،
فردوسی،
مرا خواست افکند در دام اوی
که تاریک بادادل و کام اوی،
فردوسی،
آه و دردا که چراغ من تاریک بمرد
باورم کن که از این درد بتر کس رانی،
خاقانی،
دیدۀ من شد سپید از هجر و دل تاریک ماند
خانه ها تاری شود چون پرده بر روزن کشند،
خاقانی،
کاشکی رنجه شدی باری بدیدی کز غمش
در دل تاریک خاقانی چه تابست آنهمه،
خاقانی،
، به مجاز، ناخردمند، گمراه، عاری از صفا، پلید:
وفا و خرد نیست نزدیک تو
پر از رنجم از رای تاریک تو،
فردوسی،
چو تنگ اندرآمد بنزدیکشان
نبود آگه از رای تاریکشان،
فردوسی،
نباید که بی نام در دست من
روانت برآید ز تاریک تن،
فردوسی،
روشنان خاقانی تاریک خوانندم ولیک
صافیم خوان چون صفای صوفیان را چاکرم،
خاقانی،
، پیچیده و درهم، مبهم، مشکل، سیاه:
گروگان فرستد بنزدیک ما
کند روشن این رای تاریک ما،
فردوسی،
و آن روز و آن شب اندیشه را بدین کار گماشت و سخت تاریک نمود وی را، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 258)، مگر عاقبت کار خوب شد که اکنون به ابتدا باری تاریک مینماید، (تاریخ بیهقی ایضاً ص 348)، بد، سیاه:
نباشد خرد هیچ نزدیک اوی
نیاز آورد بخت تاریک اوی،
فردوسی،
، بدکار، سیاهکار: چندانکه از نظر درویشان غایب شد ببرجی بررفت و درجی بدزدید تا روز روشن شد آن تاریک مبلغی راه رفته بود و رفیقان بی گناه خفته، (گلستان چ فروغی چ بروخیم ص 57)، این کلمه بیشتر با لفظ شدن و کردن و گردیدن و گشتن صرف شود، رجوع به این ترکیبها شود

لغت نامه دهخدا

تغابی

(بَ طَ حَ)

غفلت ورزیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تغافل. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تغارید

(تَ)

جمع واژۀ تغرید. (ناظم الاطباء). و رجوع به همین کلمه شود

لغت نامه دهخدا

چغربیک

(چِ بَ)

ابوسلیمان چغری بک داود بن میکائیل بن سلجوق پدر الب ارسلان. جغربک. جغری بک. جقربک. جقری بک. چغری بک: و میکائیل در ایام جوانی درحین محاصرۀ قلعه ای از قلاع ترکستان بزخم تیری کشته شد و از او دو پسر ماند: طغرل بیک محمد و چغر بیک داود. (حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 480) : و چون طغرل بیک و چغربیک این خبر شنیدند از توجه سپاه غزنین اندیشیده عیال و اطفال خود را در مواضع حصین مضبوط ساختند و دست به نهب و تاراج اموال رعایا دراز کرده صدای مخالفت در خراسان انداختند. (حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 482). خواجه نظام الملک از صحبتش (صحبت ابن شاذان عمید بلخی) متنفر گشته بمرو گریخت و عز بساط بوسی چغربیک سلجوقی حاصل کرده شمه ّای از احوال خود معروض داشت و چغربیک را حسن تقریر نظام الملک دلپذیر افتاده... خواجه را به الب ارسلان سپرد. (حبیب السیر ج 2 ص 49). و رجوع به جغربیک و جغری و چغری بک و چغری سلجوقی شود

لغت نامه دهخدا

تغاریز

(تَ)

آنچه برگردانیده شود از نهال خرما و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آنچه برگردانیده شود از نهال خرما و جز آن بجای اصلی که در آن کاشته شود و در حدیث آمده: و ینبتون کما تنبت التغاریز. (از اقرب الموارد). و واحد آن تغریز است. (از اقرب الموارد) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

تغابی

فرو گذاشت فرناسیدن (فرناس غافل)

فرهنگ لغت هوشیار

باربیک

ترکی از پارسی بگ و بیک برابر با بزرگ و والا بر گرفته از واژه بغ پارسی است بار بد بار سالار

فرهنگ لغت هوشیار

تاریک

نقیص روشن، تیرگی و ظلمت گردک آرایی (گردک حجله حجله زفاف) تیره تار مظلم ظلمانی مقابل روشن، سیاه، نا خردمند، گمراه، عاری از صفا پلید، بد کار سیاهکار، پیچیده مبهم مشکل

فرهنگ لغت هوشیار