معنی تحسین در فرهنگ فارسی عمید

به نیکویی نسبت دادن، نیک شمردن، آفرین گفتن

معنی تحسین در لغت نامه دهخدا

نیکو کردن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). آراستن و نیکو کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، به نیکویی نسبت دادن کسی را. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء). تعریف و تمجید و پسندگی و آفرین. (ناظم الاطباء). نیکو شمردن و تعریف کردن... با لفظ کردن و نمودن استعمال میشود. (فرهنگ نظام) :، ابر تخت زرینش بنشست شاه، به تحسین بر او لشکری و سپاه.، فردوسی.، لشکری که دلهای ایشان بشده بود و مرده، به تحسین پادشاهانه همه را زنده و یکدل و یکدست کرد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 385). و این سحرها که بیدپای برهمن کرده است در فراهم آوردن این مجموعات... از آن ظاهرتر است... در آن باب به تحسین و تزکیت حاجت افتد. (کلیله و دمنه). و در تحسین سخن بزرجمهر مبالغت نمودند. (کلیله و دمنه).، بنده خاقانی و نعت سر بالین رسول، تاش تحسین ز ملک در صف اعلی شنوند.، خاقانی.، نامه ز منقار مرغ بستد و برخواند، نعرۀ تحسین ز خاص و عام برآمد.، خاقانی.، جمعی از اصحاب ابوعلی در تحسین این رای و تزیین این اندیشه و تصویب این حرکت مبالغت میکردند و در وی می دمیدند که دولت آل سامان به آخر رسیده است. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 118). زبانها به تحسین عبارات و تزیین اشارات او روان گشت. (ایضاً ص 367).، سزاوار تصدیق و تحسین بود.، سعدی (گلستان).، مشو غره بر حسن گفتار خویش، به تحسین نادان و پندار خویش.، سعدی (گلستان).، بعین عنایت نظر کرده و تحسین بلیغ فرموده. (گلستان).، در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت، حسن تو ز تحسین تو بسته ست زبان را.، سعدی (بدایع).، تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد، خلق را ورد زبان، مدحت و تحسین من است.، حافظ