معنی تجافی در لغت نامه دهخدا

قرار ناگرفتن بر جای. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بر جای خود باقی نماندن و از جانبی بجانب دیگر میل کردن. (از قطر المحیط) : تتجافی جنوبهم عن المضاجع یدعون َ رَبهم خوفاً و طمعاً و مما رزقناهم ینفقون. (قرآن 32 / 16)، یکسو شدن. (ترجمان عادل بن علی). بیک سو شدن. (فرهنگ نظام)، دور شدن. (ترجمان عادل بن علی) (فرهنگ نظام). دوری: و از هر آنچه به خلل خانه و نقصان جاه و غضاضت ملک و شماتت اعداء بازگردد تجافی نمایند. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 190). تبرا از موقف تهمت و تفادی از سمت طغیان و تجافی از معرض بغی و عدوان. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 207). ازحرکات و سکنات او تبرا نمود و از معرض عصیان و موقف کفران تجافی جست. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 343)، برداشته شدن چیزی از جای. (منتهی الارب) (آنندراج). بلند شدن از جای. (ناظم الاطباء)، برآمدن زین از پشت اسب. (از قطر المحیط)

معنی تجافی در فرهنگ فارسی معین

بر جای قرار نگرفتن، دوری کردن

معنی تجافی - جستجوی لغت در جدول جو

تجافی

فرهنگ فارسی عمید

تجافی(اِ تِ)

لغت نامه دهخدا

تجافی

فرهنگ لغت هوشیار

تجافی((تَ))

فرهنگ فارسی معین

تنافی

یکدیگر را نفی کردن، با هم تباین داشتن

فرهنگ فارسی عمید

تلافی

تدارک کردن، عوض دادن، جبران کردن، دریافتن، رسیدن

فرهنگ فارسی عمید

تجافیف

تجفاف ها، خفتان ها، جمع واژۀ تجفاف

فرهنگ فارسی عمید

تجافیف

(تَ)

جمع واژۀ تجفاف. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). برگستوان و خفتان ها. (از آنندراج) : چهل مربط فیل در محاذات مجلس او بداشتندبا تجافیف مشهر. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 ص 333)

لغت نامه دهخدا

متجافی

(مُ تَ)

قرار ناگیرنده در جائی و چیزی برداشته شده از جایی. (آنندراج). بی ثبات و ناپایدار و جدا و متفرق و دور و منتقل از جای خود و برداشته شدۀ از جای خود و مایل از پهلوی کسی. (ناظم الاطباء) ، غافل و بی پروا. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون). و رجوع به تجافی شود

لغت نامه دهخدا