معنی بیومی - جستجوی لغت در جدول جو

بیومی

لغت نامه دهخدا

بیوی

(دخترانه)

انسان بی آزار، سلامت (نگارش کردی: بوهی)

فرهنگ نامهای ایرانی

بومی

محلی مثلاً گیاهان بومی، کسی که در زادگاه خود زندگی می کند

فرهنگ فارسی عمید

بیوگی

بیوه بودن

فرهنگ فارسی عمید

بیومیه

(بَیْ یو می یَ)

طریقتی است که مؤسس آن علی بن حجازی بن محمد بیومی (1108 هجری قمری) بوده و خود از پیروان طریقۀ قادریه بوده است و این فرقه در جده و مکه و فرات و سند تکایایی دارد و تکیۀ اصلی آنان در قریه ای نزدیک شهر قاهره است و ذکر پیروان این طریقت ’یا الله ’ است با فرود آوردن سر و گذاردن دستها بر روی سینه هایشان. (دائره المعارف فارسی)

لغت نامه دهخدا

قیومی

(قَیْ یو)

قیوم بودن. قائم بالذات بودن. پایندگی. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

فیومی

(فَیْ یو)

منسوب به فیوم که جایی است در مصر. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

بیوسی

(بَ)

انتظار. امید. أمل. رجوع به نابیوسی شود.
- به بیوسی، انتظار بهی یا خوبی داشتن. امید نیکی داشتن:
افسوس که دور به بیوسی بگذشت
وان عمر چو جان عزیزم از سی بگذشت.
انوری.
به بیوسی از جهان دانی که چون آید مرا
همچنان کز پارگین آید امید کوثری.
انوری

لغت نامه دهخدا

بیوشی

ابومحمد عبدالله بن محمد کردی شافعی بیوشی (1160- 1221 هجری قمری). او راست: الکنایه حفیه لراغب الحفایه (در نجوم، منظوم). (از معجم المطبوعات)

لغت نامه دهخدا

بیوگی

(وَ / وِ)

حالت و چگونگی بیوه. بی زنی و بی شوهری. (ناظم الاطباء). ثیوبه. (منتهی الارب). و رجوع به ثیوبه شود

لغت نامه دهخدا

بیولی

نام درختی است که در جنگلهای مازندران موجود میباشد، برای کاغذسازی مفید است، (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بیغمی

(غَ)

شیخ حاجی محمد بن شیخ احمد بن مولانا علی بن حاجی محمد طاهری (طامری). از داستانسرایان قرن هشتم و نهم هجری، مؤلف و مدوّن کتاب دارابنامه است. رجوع به مقدمۀ دارابنامه چ ذبیح الله صفا شود

لغت نامه دهخدا

بیلمی

(بَ لَ)

منسوب به بیلم، سیف بیلمی، شمشیر سفید. (از ذیل اقرب از لسان)

لغت نامه دهخدا

بیدمی

(دُ)

عدم دم و دنب. (ناظم الاطباء). حالت و چگونگی بیدم. بی دنبال. دنب نداشتن

لغت نامه دهخدا

بیرمی

(بَ رَ)

منسوب است به بیرم که آن را سلطانی نیز نامند وآن نام پارچۀ ابریشمی چون مثقالی است. رجوع به دیوان البسۀ نظام قاری ص 175 و نیز رجوع به بیرم شود