معنی بلاطح - جستجوی لغت در جدول جو

بلاطح

لغت نامه دهخدا

(بَ/ بِ)

منسوب به بار = بارگاه، بر ملوک و سلاطین اطلاق کنند، (برهان)، شاه، شاهزاده، (دمزن)

(بُ طَ)

قریه ای است از توابع نابلس از زمین فلسطین. (مراصد). قریه ای است از اعمال نابلس از سرزمین فلسطین، و به عقیدۀیهودیان، نمرودبن کنعان در این قریه بود که ابراهیم (ع) را در آتش افکند. عین الخضر نیز در این قریه قرار دارد. و یوسف صدیق (ع) نیز در اینجا بوده است. امااصلح آن است که واقعۀ در آتش افکندن ابراهیم (ع) بوسیلۀ نمرود، در سرزمین بابل از عراق رخ داده است وموضعالنار در آنجا شهرت دارد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

سلاطح

(سُ طِ)

پهناور. (آنندراج). عریض. (اقرب الموارد). پهن و عریض و فراخ. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

صلاطح

(صُ طِ)

پهناور. (منتهی الارب).
- صلاطح ٌ بلاطح ٌ، از اتباع است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

باطح

(طِ)

بمعنی اعتماد، . و آن شهر هدر عزر بود که طبحه نیز خوانده شده و در میانۀ حلب و فرات واقع است. (از قاموس کتاب مقدس)