معنی بغثری - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(بَ ثَ رَ)

حیص بیص، یقال: ترکت القوم فی بغثره. (منتهی الارب) (آنندراج).

(اِ قِ)

بعثره. (منتهی الارب). رجوع به بعثره شود. شوریده دل گردیدن. (منتهی الارب). شوریدن دل. (آنندراج). شوریدن دل و پلید گشتن. (ناظم الاطباء).

(بَ / بُ را)

جمع واژۀ بغیر و بغر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

(مُ غَ)

وجد الماء مغثریا علیه، یعنی لب ریز یافت آب را. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

(بَ ثَ)

گول سست گران. (منتهی الارب) (آنندراج). مرد گول و احمق.

(بَ ثَ)

ابن لقیط. شاعر جاهلی است. (منتهی الارب) (آنندراج). نام شاعری در جاهلیت. (ناظم الاطباء)
نام مردی از قبیلۀ کلب. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

(غَ ثَ ری ی)

کشت دشتی که از باران آب خورد. (منتهی الارب) (آنندراج). در غالب شهرستانهای ایران دیم و دیمی گویند. العثری بالعین المهمله. (اقرب الموارد)

(شُ دَ)

بزر پاشیدن. افشاندن. پاشاندن. (ناظم الاطباء)

چرکین شتر فربه

کشت بارانخور

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما