معنی بطحاء در لغت نامه دهخدا

ج، بطائح. جاهای نشیب و فراخ که گذرگاه آب سیل باشد و در آن سنگریزه ها بسیار باشند. (غیاث). آب رفتنگاه فراخ که درو سنگریزه ها باشند. (مؤید الفضلاء). رود فراخ که در آن سنگ ریزه بود. ج، بطائح. (مهذب الاسماء). بطحاوات. (اقرب الموارد). زمین فراخ که از گذرگاه آب سیل باشد و در آن سنگریزها بسیارباشد. (آنندراج) (فرهنگ نظام). جوی در سنگلاخ. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب).

معنی بطحاء در لغت نامه دهخدا

بطحا. وادی مکۀ معظمه و گاهی از بطحاء مکۀ معظمه مراد باشد. (غیاث) (آنندراج). وادیی بمکه. (دمشقی). نام مقامی است در مکۀ مبارکه. (مؤید الفضلاء). وادی مکۀ معظمه و خود مکه. (فرهنگ نظام). و رجوع به معجم البلدان شود:، از طاعت برشد بقاب قوسین، پیغمبر ما از زمین بطحا.، ناصرخسرو.، خود ملک خواهد تا چنبر این کوس شود، تا صداش از جبل الرحمۀ بطحا شنوند.، خاقانی.، دجله خوناب است زین پس گر نهد سر در نشیب، خاک نخلستان بطحا را کند از خون عجین.، سعدی.، عملش بر حرم بطحا زن، تیغ قهرش بسر اعدا زن.، جامی (از شعوری).، دگر آن مقتدای اهل تقوا، سمی آفتاب اوج بطحا.، ؟ (از حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 3)، شهری است در مغرب نزدیک تلمسان از آن تا تلمسان سه یا چهار روز راه است. (از معجم البلدان). و رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 2 شود

معنی بطحاء در فرهنگ لغت هوشیار

فرا خرود، آبرو، هامون پارسی تازی شده بتک: آوندی به ریخت بت، خم روغن تندابه رو (مسیل گذرگاه سیل)، هامون رود فراخ رود خانه وسیع، مجرای وسیع آب، هامون، زمین فراخ که گذرگاه سیل و دارای سنگریزه های بسیار باشد،جمع بطاح بطایح (بطائح)

معنی بطحاء در فرهنگ فارسی معین

رود بزرگ، رود وسیع، مجرای وسیع آب، جمع بطاح، بطائح

معنی بطحاء - جستجوی لغت در جدول جو

بطحاء

لغت نامه دهخدا

بطحاء

لغت نامه دهخدا

بطحاء

فرهنگ لغت هوشیار

بطحاء

فرهنگ فارسی معین

بدحاء

(بَ)

زنی که گرداگرد فرج وی فراخ باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

برحاء

(بُ رَ)

شدت تب و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

بطحان

(بَ طَ)

موضعی است در دیار تمیم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بحاء

(بَحْ حا)

زن گلوگرفتۀ گران آواز. (منتهی الارب) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

بطاء

(بَ)

جمع واژۀ بطی ٔ. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). رجوع به بطی ٔ شود

لغت نامه دهخدا

بطاء

(اِ)

درنگ کردن و آهستگی نمودن. (منتهی الارب). درنگی شدن. (تاج المصادر بیهقی). بطء. و رجوع به این مصدر شود

لغت نامه دهخدا

طحاء

(طِ)

چهار دیه است به مصر. (منتهی الارب) (آنندراج). چهار قریه که به نام طحاء و از توابع مصر است بدین شرح است: دو قریۀ آن در خاور مصر است که یکی از آن دو را طحاالمرج نامند. سومین از اعمال فیوم است و معروف به طحاالخراب میباشد. چهارمین از اعمال اشمونین است که آنرا طحاالمدینه نامند و معروف به ام ّعامودین نیز هست. و ابوجعفر طحاوی محدّث مشهور منسوب به چهارمین طحاء است. (تاج العروس). و صاحب قاموس الاعلام آرد. نام خطه ای است در شمال صعید مصر در طرف مغرب رود نیل و وطن جمعی از مشاهیر معروف به طحاوی بوده است

چهار دیه است به مصر. (منتهی الارب) (آنندراج). چهار قریه که به نام طحاء و از توابع مصر است بدین شرح است: دو قریۀ آن در خاور مصر است که یکی از آن دو را طحاالمرج نامند. سومین از اعمال فیوم است و معروف به طحاالخراب میباشد. چهارمین از اعمال اشمونین است که آنرا طحاالمدینه نامند و معروف به اُم ِّعامودین نیز هست. و ابوجعفر طحاوی مُحدّث مشهور منسوب به چهارمین طحاء است. (تاج العروس). و صاحب قاموس الاعلام آرد. نام خطه ای است در شمال صعید مصر در طرف مغرب رود نیل و وطن جمعی از مشاهیر معروف به طحاوی بوده است

لغت نامه دهخدا

بطحاء بصره

(بَ)

ناحیه ای از ولایت بصره. (قاموس الاعلام ترکی ج 2)

لغت نامه دهخدا

ابوالبطحاء

(اَ بُلْ بَ)

کنیت عبد مناف است

لغت نامه دهخدا

بطحا

رود فراخ رود خانه وسیع، مجرای وسیع آب، هامون، زمین فراخ که گذرگاه سیل و دارای سنگریزه های بسیار باشد،جمع بطاح بطایح (بطائح)

فرهنگ لغت هوشیار