معنی بزگوش در لغت نامه دهخدا

در میان دره، سیاه بن را گویند

معنی بزگوش در لغت نامه دهخدا

از اشعار شاهنامه برمی آید که محلی بوده است:، ز بزگوش تا شهر مازندران، رهی زشت و فرسنگهای گران.، فردوسی.، ز بزگوش و سگسار و مازندران، کس آریم با گرزهای گران.، فردوسی.، وز آن روی بزگوش تا نرم پای، چو فرسنگ سیصد کشیده سرای.، فردوسی، وزن سی درم. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب)

معنی بزگوش - جستجوی لغت در جدول جو

بزگوش

لغت نامه دهخدا

بزگوش

لغت نامه دهخدا

بزوش

کرک، پشم یا پر بسیار نرم با پرز های نرم و لطیفی که از بن مو های بز می روید و آن ها را با شانه می گیرند و پس از ریسیدن در بافتن پارچه های کرکی به کار می برند و از آن شال و پارچه های لطیف می بافند، گلغر، پت، تبت، تبد، بزشم، بزوشم، تفتیک

کُرک، پشم یا پر بسیار نرم با پرز های نرم و لطیفی که از بن مو های بز می روید و آن ها را با شانه می گیرند و پس از ریسیدن در بافتن پارچه های کرکی به کار می برند و از آن شال و پارچه های لطیف می بافند، گُلغَر، پَت، تِبِت، تِبِد، بُزَشم، بُزوَشم، تَفتیک

فرهنگ فارسی عمید

بزوش

(بُزْ وَ)

پشم موی و پشم بز را گویند. (انجمن آرای ناصری) (آنندراج) ، رفتار کردن. (یادداشت بخط دهخدا) :
با خلق راه دیگر هزمان میاز تو
یکسان بزی اگر نه ز اصحاب بابکی.
اسدی

لغت نامه دهخدا

بزوش

موی و پشم بر کرک بر

فرهنگ لغت هوشیار

بز گوش

سبزی جنگلی شبیه گوش بز که اغلب در نوعی خوراک به نام ماش پتی

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی بزگوش - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما